Sagi kociej ciąg dalszy

Wczoraj miałam zabrać Tigusia do weta na sprawdzenie stanu pooperacyjnego. Z pracy uciekłam piętnaście minut wcześniej. Pędziłam na złamanie karku. Przyjeżdżam do domu - wita mnie Migusia. No dobrze, a gdzie Tiggy? Nie ma. Chodzę, wołam, szukam, trzaskam miskami i szeleszczę karmą, przecież to jego pora karmienia, on NIGDY jej nie opuścił. Nie ma. Kamień w wodę. Dałam jeść Miguśce bo już nie mogła wytrzymać, a jego nie ma. Godzina spotkania z wetem nadejszła, a jego nie ma. Dzwonię więc do lecznicy i mówię że Tiggy nie przyjdzie bo sobie zwiał. Przemówiliśmy się na dziś rano, z nadzieją że porannej miski nie przepuści.
Wrócił około siódmej. Drań.
Dzisiaj rano po nażarciu się, znowu znikł. Myślę sobie - nosz kurna, znowu???? Ale dzisiaj padał deszcz więc uznałam że koty po deszczu nie za bardzo lubią chodzić, choć z nim to nigdy nie wiadomo, taki kot. Przeszukałam dokładnie cały dom i znalazłam dziada. Siedział w schowku na bieliznę, ukrywał się pomiędzy kocami. Cudem dał się stamtąd wytaszczyć bo o dobrowolnym opuszczeniu miejsca mowy być nie mogło. Wytaszczywszy go ze schowka dokonałam morderczej walki z tylnymi łapami Tigusia które za nic nie chciały się zgiąć i wcisnąć do kontenerka. Dobrze że przednia część Tigusia jakimś sposobem została wtłamszona wcześniej to było łatwiej. Zanim nadeszła pomoc w postaci córki, tylne łapy Tigusia się już poddały i cały kot zmieścił się w kontenerku.
W lecznicy oczywiście płakał rzewnymi łzami na całe gardło, dobrze że został szybko przyjęty bo panie recepcjonistki musiały wrzeszczeć do słuchawki, nie wiem jak udało im się cokolwiek usłyszeć. W gabinecie wszystkie cztery łapy Tigusia zesztywniały w kontenerku ale doświadczony pan weteryniarz dał sobie radę bez użycia kłów i pazurów. Tigusiowych oczywiście.
No i cóż, teraz nie najweselsza część opowieści. Czubek języka się nie zrósł, rana była już za stara gdy go operowano i zaczęła się wygajać. No a przecież nie będą cięli języka i ponownie go zszywali. Na szczęście reszta która była mocniej porozrywana, goi się ładnie. Tiggy będzie więc miał rozszczepiony koniuszek języka do końca życia. Jak to wpłynie na jego czynności życiowe? Pan twierdzi że nie będzie miało to żadnego wpływu jak tylko język się już zagoi. Podobno wiele kotów doznaje takich urazów. Zapytałam o prawdopodobną przyczynę - oczywiście nie można niczego potwierdzić w stu procentach, ale najczęstszą przyczyną takich urazów języka u kotów jest niestety wylizanie otwartej puszki po sardynkach czy innej rybce. Koty często przeszukują pojemniki z materiałami do recyclingu bo są łatwiej dostępne i o wypadek nie trudno. Drugą prawdopodobną przyczyną mogłaby być potencjalna ofiara kota, która ugryzłaby go w język, ale w tym przypadku to tak nie wygląda. Więc stawiamy na puszkę.
Następna wizyta kontrolna za tydzień. Już powinno byc całkiem dobrze. A Tiggy... może skojarzy w przyszłości otwartą puszkę z bólem, może nie. Cóż, samo życie, kociej natury się nie zmieni.
Będę miała kota ze żmijowym językiem. I tak to...