Ostatni post w tym roku

Nic wielkiego. Ostatni dzień roku. Sentymentalnie, melancholijnie, ckliwie, podsumowałam go sobie i wyszło, że był to fajny rok. Człowiek tak narzeka, narzeka, wymyśla coraz to nowe problemy, a jednak w sumie i tak wychodzi, że te wszystkie rozterki, stresy i nerwy nie były wcale potrzebne. Tak że rok był fajny, a zakończenie jeszcze fajniejsze, bo wczoraj wygrałam po raz pierwszy coroczny świąteczny turniej badmintona. Dostałam wielki puchar przechodni, stoi sobie dumnie na półce.

Puchar szczególnie dla mnie wyjątkowy, bo ufundowany w celu uczczenia pamięci naszego kolegi Andrew Broadley, który wygrał ten turniej kilka razy. Andrew zginął w wypadku motocyklowym kilka miesięcy temu, osieracając trójke dzieci. W moim sercu zapisał się szczególnie, bo był moim instruktorem jazdy na motorze i to on wyprowadził mnie na drogi. Spoczywaj w pokoju, Andy.

A co jeszcze? Amazon wyszedł z siebie. Dziś niedziela, ostatni dzień roku, a oni mi o jedenastej rano dostarczyli moje kredki i pisaki. No to zaczynam nowy rozdział w życiu, czyli bycie artystkom. Już pokolorowałam kolejny obrazek :-)

Jaki będzie nowy rok? Na pewno dla mnie bardzo ważny, bo planuję wielką rzecz, a na pewno po drodze wpadną inne Wielkie choć Nieco Mniejsze Rzeczy. Życzę sobie umiarkowanego spokoju i nowych, wykonalnych pomysłów na przyszłość, bo trzeba być umysłowo aktywnym żeby długo żyć. Tak dowiedli naukowcy z wielku uniwersytetów. A moim Czytelnikom życzę wytrwałości w obserwowaniu moich poczynań i dziękuję, że jesteście ze mną kolejny rok. Idę piec ciasto na wieczorne balety. Do zobaczenia w Nowym Roku!

Poświąteczna pożoga artystyczna

W sumie, to nie wiem czemu się tak denerwowałam tą blachą, bo po głębszych oględzinach dwa dni później (ociągałam sie ile mogłam) okazało się że żadnych zadrapań nie ma, a to co widziałam to byl osad po czyściku do piekarnika. Bo jakoś trudno było mi uwierzyć że to można porysować, po tym co ja z tą blacha robiłam. Jednak porządna niemiecka robota. Teść zrehabilitowany, ale problem na linii mycie ręczne - zmywarka pozostał i pozostanie na zawsze. Mamy po prostu różne style życia, a on za wszelką cenę próbuje mnie przekonać, że jego jest lepsze. No nie da się, ja jestem już niestety zupełnie dorosła i od dwudziestu pięciu co najmniej lat prowadzę swoje własne gospodarstwo domowe, więc mam swoje nawyki i metody i moje jest najlepszejsze dla mnie i koniec.
I tak to minęły święta. Wigilia jak zwykle była hitem, tym bardziej że córka się stawiła jak obiecała, a nie tak jak w zeszłym roku. Skromnie było jak na polską tradycję, tylko ryba po grecku, pierogi z kapustą i grzybami, barszcz z uszkami i dwa rodzaje śledzi. Chleb osobiście pieczony, kompot z suszonych śliwek i rodzynek i sernik z makowcem. Czyli to wszystko co lubię. Dzień świąteczny mieliśmy po brytyjsku, czyli indyk pieczony (nie nadziewany, bo o nadzieniu nikt nie pomyślał), ziemniaczki pieczone, pieczona marchewka i parsnip, który długo uważałam za korzeń pietruszki a jest to po prostu pasternak, brukselka gotowana i gravy czyli rzadki sos. I powinien być sos żurawinowy, którego zapomniałam zrobić, a przecież kupiłam świeże żurawiny. Zamroziłam, będzie na potem :-) A na deser był Christmas Pudding, czyli coś co nawet ciastem nie jest, nie wiem jak to nazwać, ale dość dobre. Po prostu deser z suszonych owoców. Kupiony w Aldi. Bo kto by to gotował.
W drugi dzień świąt, jak co roku miałam urodziny, więc kicha. W trzeci dzień świąt goście pojechali, a my mieliśmy w końcu czas na odpoczynek. Zrobiliśmy sobie więc wycieczkę po sklepach, bo mieliśmy jedną rzecz do kupienia, ale z powodu wyprzedaży oczywiście kupiliśmy więcej niż potrzebowaliśmy, a jeszcze więcej pozostało nie kupione, bo albo rozmiar nie taki albo kolor nie ten.
A dnia następnego (czyli wczoraj)  uruchomiłam swoje zapędy artystyczne. Otóż bowiem zakupiłam byłam sama sobie w prezencie świątecznym dwa zestawy kolorowanek dla dorosłych, nie żeby jakieś zboczone tylko bardzo fajne z bardzo drobnymi elementami kolorowanki relaksujące. Chłop wygrzebał gdzieś z czeluści garażu kredki i pisaki i przystąpiłam do kolorowania.

Pierwsza strona z kolorowanki wygląda tak:

No to zaczynamy. Powiem szczerze, że zabierałam się do tego jak do jeża. Hmm.... kiedy to ja ostatnio kolorowałam. Osobiście to chyba ze trzydzieści pięć lat temu, a z dziećmi to dwadzieścia. Najpierw ostrożnie próbowałam wyobrazić sobie, co ja z tym wszystkim chcę właściwie zrobić. 

Okazało się, że pisaki są stare a kolory dość ponure. Kojelny rząd kółek zrobiłam więc kredkami.

Ale kredki też okazały się do dupy. Twarde i stare. Łamały się przy każdej próbie strugania. No ale jak postanowiłam tak dokończyłam. 

Zupełnie dokończone dzieło wygląda tak. Nie jestem zadowolona, ale ta próba dała mi bardzo dużo do myślenia. Kolejny dzień spędziłam na poszukiwaniu odpowiedniego sprzętu do rysowania. Bo postanowiłam, że nauczę się, Proszę Państwa, być artystką. Po przeczytaniu kilkunastu komentarzy, obejrzeniu kilkunastu demonstracji na YouTube i przemyśleniach własnych, zamówiłam zestaw 48 kredek Prismacolor Premier, zestaw 30 cieńkich pisaków Staedler Triplus Fine Liner i temperówkę do kredek Staedler. Przy okazji olśniło mnie, że moje dzieci przez całe swoje dziecięctwo używały drogich, bardzo dobrej jakości kredek, od Koh-i-Noor do Faber Castell, więc to dlatego ich obrazki są pomimo upływu lat nadal żywe i pełne kolorów. A poza tym, jak jeszcze raz zechca nazwać mnie złą matką to mam argument nie do odparcia. Zła matka nie kupuje dzieciom kredek Faber Castell i farbek Windsor & Newton oraz  złotych strun D'Addario do skrzypiec. O! 

I teraz mam przynajmniej wytłumaczenie dlaczego wydałam 50 funtów na kredki. 

Przy okazji zapytam moje Czytelniczki i Czytelników, bo wiem że conajmniej kilkoro z nich para się sztuką, jakie macie doświadczenia z kolorowankami i kredkami, na co powinnam zwrócić uwagę, jak dobierać kolory, jaki sprzęt i tak w ogóle, jakieś porady dla początkującej "art-ystki"?

Fajnym artystycznym akcentem świątecznym był prezent od córki. Moje dwa koty oprawione w ramkę. Córka co prawda specjalizuje się w portretach ludzkich i zwierząt jeszcze (jak twierdzi) nie potrafi, ale ten obrazek odzwierciedla moje dwa kotwory bardzo dosadnie i z powodów sentymentalnych zawisł w gabinecie na ścianie sąsiadującej z moim biurkiem. Na której to ścianie mają zawisnąć te wszystkie motylki, koniki i tęcze. 

A dzisiaj dorwałam w poświątecznej wyprzedaży dwa obrazy, na które polowałam od dłuższego czasu, naszej lokalnej artystki Shirley MacArthur. Oczywiście reprodukcje, bo na oryginały mnie nie stać, a poza tym ona sama oryginałów już nie ma bo wyprzedała. Wiszą sobie teraz moje kopie majestatycznie na ścianach przy schodach. Kolejne cztery zamówione przez internet :-)

A jak ja będę już Wielko Artystkom, to sobie sama takie namaluję i ponawieszam wszędzie, gdzie tylko będzie wolne miejsce. I Wam też wyślę, a co!

Dzień przed Wigilią.

Dzień przed Wigilią. W sumie to niby wszystko było jak należy, całe święta należycie i zawczasu przygotowane, goście w komplecie i tylko wyczekiwać pierwszej gwiazdki. Jeszcze tylko kupić parę buraków na barszcz i ogórki kiszone do sałatki. Objechaliśmy wszystkie supermarkety, ale niestety, "polskie" półki zionęły pustkami. Cholerni Polacy, wszystko wykupili. Z westchnieniem oznajmiłam Chłopu że trzeba jechać do polskiego sklepu. Na szczęście otworzyli jeden nie tak daleko od naszej trasy. Wchodzimy, a tam... no szlag by trafił, zamiast ogórków kiszonych w słoiku obok korniszonów i kiszonej kapusty -  ze trzydzieści rodzajów różnych ogórków, większych, mniejszych, kiszonych, podkiszanych, małosolnych, kwaszonych, staropolskich, babuni i cioci Jadzi spod Olsztyna. Nosz kurna. I jak tu wybrać? Korniszonów tyle samo i wszystkiego zresztą, normalnie jak w jakimś cholernym Realu w Polsce. Z pół godziny zajęło mi wybieranie słoika ogórków, bo czytałam dokładnie wszystkie etykiety. W tym czasie Chłopa wysłałam na poszukiwanie musztardy, na szczęście widział to kiedys u nas w lodówce to wiedział jak wygląda. Tak że za jakiś czas słyszę triumfalne: Iwona! Iwona! Chodź, znalazłem! A ja: To bier i uciekamy stąd! A on: Ale Ty sama musisz, bo ja nie wiem co. A ja: Ale musztardę znalazłeś? A on: Tak, musztardę, ale Ty sama musisz. No to idę. Patrzę, a tam oczywiście cholerny Real. I zamiast jak normalnie, zwykła musztarda Kamis sarepska koło przyprawy do zup marki Winiary, to tam ze czterdzieści różnych marek, smaków i kolorów. Z musztardą poszło mi trochę szybciej, bo szukałam zwykłej, delikatesowej, ale i tak było ich chyba z pięć rodzajów. Dobrze że buraki chociaż udało mi się kupić wcześniej, bo nie wiem ile czasu bym tam straciła. I tak musiałam te buraki jako banany w kasie samoobsługowej nabić, bo towar tak rzadki, że aż go do systemu nie wprowadzili. No ale wszystko się udało i powrócilismy szczęśliwi do domu kończyć gotowanie. I wtedy trafił mnie szlag.
Zostawiłam byłam bowiem do odmoczenia blachę po pieczeniu makowca, która to się troszkę w rogu przypaliła po zetknięciu z wypływającą z ciasta masą makową. Wchodzę do domu, a tam niedoszły teść z uśmiechem kończy mycie blachy. Z uśmiechem podziękowałam. A potem, popatrzyłam na blachę. Popatrzyłam jeszcze raz. I k*rwa mać, jeszcze raz, bo oczom moim nie mogłam uwierzyć. Moja drogocenna oryginalna blacha ze specjalnej nierysującej stali Siemens, którą to aby wyczyścić po poprzednich właścicielach traktowała nawet papierem ściernym i nie porysowałam, ta moja wychuchana i wydmuchana blacha cała pościerana do gołego żelaza w trzech miejscach. I to poważnie.
Nic nie powiedziałam. Zupełnie nic. Ale Ojciec Chłopa ma zakaz dotykania zlewu kuchennego i brudnych naczyń w moim domu. A ja skutecznie spieprzone święta, zanim się jeszcze zaczęły.

Dla Was

Tydzień minął a ja nic.

Wzięliśmy sobie z Chłopem urlopy świąteczne. Ja normalnie nie pracuję pomiędzy Świętami a Nowym Rokiem i zazwyczaj kończę w ostatni  piątek przed świętami, no chyba że wypadaja one jak w tym roku, to wyszlo dwa piątki. W sumie dwa i pół tygodnia wolnego. Chłop zamartwiał się, co on w tym czasie pocznie, dla biedaka urlop to wyjazd na wakacje, więc nawet zaczął już planować gdzie to nie wyjedziemy, ale ukróciłam te plany kategorycznie stwierdzając że ja chcę spokoju i odpoczynku i jak on chce to sobie może do kina chodzić codziennie na cały nawet dzień. Na co się nawet ucieszył. A co z tych wyjść wyszło?
W ubiegły piątek troszkę mi się przedłużył firmowy Christmas Lunch z darmowym alkoholem, więc po przyjściu do domu zapadłam w głęboki sen, przerywany krótkimi przerwami na szklanke napoju regenerującego w postaci musującej tabletki rozpuszczonej w szklance wody. Sobotę spędziliśmy w sklepach, kupując komodę do salonu i stół i krzesła i moje krzesło do komputera i parę innych rzeczy, a potem to wszystko skręcaliśmy do drugiej w nocy. W niedziele przyjechał syn z dziewczyną, niby w odwiedziny a tak naprawde to się najeść i po prezenty, bo święta spędzają u jej rodzicow a to jest bardzo daleko. Przynajmniej lodówki do końca nie wypróżnili. Smutno się jakoś zrobilo po ich wyjeździe, ale cóż, życie takie...
A potem, już nawet nie policzę dni, bo rzuciliśmy się w wir pracy, ot tak spontanicznie i w końcu zrobiliśmy to co w chałupie zostało do zrobienia i co czekało na to zrobienie od miesięcy. Czyli uporządkowaliśmy gabinet, tak że teraz mogę pisać do Was z mojego nowego stanowiska z dwoma ekranami i moim eleganckim nowym krzesłem, tylko obrazków po swojej stronie gabinetu jeszcze nie mam. Bo trzeba Wam wiedzieć, że gabinet mamy podzielony na pół, osobne biurka, dwa regały i szuflady, a pśrodku biurek granica, którą kategorycznie zakazałam przekraczać, bo mi co chwilę jakieś pudełka i papiery się na biurku pojawiały. A to moje biurko i moja przestrzeń i tylko moje papiery i inne śmieci tu mogą być. Chłop chciał mi ponawieszac jakieś tam statki kosmiczne i star warsy po mojej stronie ale zabiłam go spojrzeniem, bo moja część przeznaczona jest na różowe kotki i puchate kucyki przeplatane kolorową tęczą, a wszystko to na tle czerwonych różyczek i biedroneczek w kropeczki. No ale w celach kompromisu wypatrzyłam w sklepie obrazek przestrzenny 3D z robotami z Gwiezdnych Wojen i go sobie zakupiłam, bo bardzo mi sie podobał, nie pasuje mi to oczywiście do moich wyimaginowanych jeszcze koników i motylków ale kazałam go zawiesić dokładnie na granicy. A niech Chłop też ma!
W ogóle, te dni od poniedziałku do dzisiaj to jakoś tak przez palce przeleciały, dwa razy byliśmy w kinie ale to wieczorem więc się nie liczy. Poza tym sama nie wiem co robiłam poza gotowaniem, bo Chłop odkurzył całą chałupę, uporządkował komórkę pod schodami (pod moim nadzorem), co wymagało przereorganizowania nieco kuchni, wysprzątał cztery łazienki, umył dwa samochody i kiedy ja robiłam pierogi i uszka na Wigilię, on zabrał sie za mycie okien, ale umył tylko te na dole bo zrobiło się ciemno. A ja? Piekłam bułki, robiłam śledzie w dwóch odsłonach, smażyłam kotlety mielone i lepiłam te nieszczęsne pierogi, dwa rodzaje bo czemu nie? Więc ruskie i z kapustą i grzybami, a także całą furę cholernych małych uszek, może jest ktoś kto mi powie jak to dziadostwo lepić żeby było szybciej. A potem to wszystko zamroziłam i odmrożę przed Wigilią. Ugotuję jeszcze barszcz i zrobię jarzynową sałatkę (bo Chłop się już napraszał) i chyba jeszcze rybę po grecku, bo lubię. Zresztą ja zawsze gotuje to co sama lubię, a jak ktoś nie chce to niech nie je. A że bardzo lubię sernik to upiekę także sernik bez spodu i makowiec zawijany. Czyli tradycyjnie. A dzisiaj wieczorem przyjeżdżaja przyszli teściowie z dziadkiem i nie mam zamiaru się wcale stresować z tego powodu. Chłop kupił sobie Amazon Echo i gada z Alexą a ja w końcu mam czas żeby zasiąść przed komputerem i napisać parę słów. Mam nadzieję, że córka przyjedzie do nas w te święta, a nie wykręci się jak co roku, bo trochę tęsknię.
I tak to, Mili Moi, i tak to...

I na koniec, dla Was specjalnie:

A ja przed Świętami jeszcze się odezwę. Zajrzyjcie jutro - koniecznie!

Niech Moc będzie z Wami!

Chłop ekscytował się już od miesiąca. Jako zagorzały fan Gwiezdnych Wojen, który każdy epizod ogląda po siedmenaście razy (Powtarzam za każym razem "Jakie to żałosne, żeby aż tak nie mieć co robić w życiu że trzeba film oglądać po tyle razy!", no ale co tam, chce to niech se ogląda, ja mam inne przyjemności), czekał na najnowsze wydanie z wielką cierpliwością, ale jak tylko dowiedział się, że w będą go nadawać w 4DX, to od razu zamówił bilety na tzw. double bill, czyli dwa filmy na raz. E tam, pomyślałam, przerobiłam już X-men triple bill (trzy na raz) to i z tym dam sobie radę.
4DX to najnowszy nabytek naszego kina, w Glasgow było już od pół roku i nawet sie zastanawialiśmy czyby nie pojechać na premierę, więc co za zaskoczenie i ulga jednocześnie, że zrobili to też u nas. Bardzo podekscytowana byłam i ja, głównie nową salą kinową, o której się słyszało, ale jednak jak to jest, trzeba się samemu przekonać.
Co to jest 4DX? Jest to nowy format kina, w którym dzięki ruchomym fotelom i zaawansowanym rozwiązaniom technologicznym pełnych  efektów specjalnych umożliwia się widzowi wrażenie bycia częścią filmu.  Reklama 4DX  tutaj:

Co więc dostajemy za jedyne 40 złotych? (w UK 17 funtów):
- ruchome fotele
- efekty środowiskowe (efekty świetlne, wodne, zapachy, nawiewy)
- nieco lepszy od normalnego obraz 3D, jeśli film jest w 3D, może być również zwykły 2D.

A jak to wygląda w rzeczywistości? Zanim opiszę, wrócę na chwilę do samej premiery.
Pierwszy seans (The Force Awakens, czyli Przebudzenie Mocy) zaczął się już o 21:00. Takiej kolejki do kina jeszcze nie widziałam. Osobnym strumieniem wpuszczali ludzi na zwykłe seanse 2D i 3D, a osobna kolejka była do Imax-a i 4DX. Kurtkę zostawiłam w samochodzie, bo uznałam, że będzie mi przeszkadzać w ruchomym fotelu. Okazało się, że dobrze zrobiłam. Stojąc w kolejce zauważyłam Księżniczkę Leyę:

A przy wejściu do sali czekał na nas Chewbacca :-)

Oczywiście musiałam zrobić sobie z nim zdjęcie, a na koniec Chewy zaryczał i przybił mi piątkę, ku zazdrości Chłopa, bo mu nie przybił i nie zaryczał. 

Siedzimy sobie w sali pachnącej nowymi siedzeniami. To był pierwszy w historii seans w tej nowo wybudowanej sali kinowej. 

Bardzo podekscytowani zasiedliśmy w dużych czerwonych wyprofilowanych fotelach, które były złączone po cztery w rzędach. Na dole był specjalny podnóżek, a na podłokietniku, oprócz standardowej dziury na napoje, mieścił się przycisk z napisem "water on" (woda włączona) i "water off" (woda wyłączona). Przerwa między rzędami była spora, można sobie spokojnie chodzić, bez żadnego przeciskania. Na salę nie można wnosić gorących napojów i jedzenia, a zimne picie może być tylko w zakrytych kubkach lub butelkach z zakrętką. Zresztą, nie wyobrażam sobie jak można coś jeść w takich warunkach. Ale o tym za chwilę.

Kina 4DX nie zaleca się dzieciom do lat 4 lub o wzroście poniżej 100 cm, osobom powyżej 120 kg wagi, kobietom w ciąży, osobom niepełnosprawnym, niewidomym, widzom starszym, ze schorzeniami serca, kręgosłupa lub szyi, chorobą lokomocyjną, chorym na epilepsję lub wrażliwym na gwałtowny ruch czy jaskrawe światło oraz osobom pod wpwem alkoholu lub środków odurzających. Dzieci do lat 7 mogą korzystać z kina tylko pod opieką osób dorosłych.
W czasie projekcji filmu należy pozostać na swoim siedzeniu, chyba że opuści się salę kinową (w celu siku na przykład). Jeśli się źle poczuje, należy natychmiast przywołać pracownika, któy jest stale obecny na sali. Wygląda to tak, że w kącie przed ekranem stoi duży fotel, w którym siedzi pracownik mający za zadanie obserwowanie audytorium. W razie jakiejkolwiek nieprawidłowości wciska alarm albo blokadę krzeseł. 

Nie można blokować przejścia ani przestrzeni pomiędzy fotelami żadnymi przedmiotami, nie wolno wciskać nóg ani rąk pomiędzy fotele. Nie należy stawać na podnóżkach i być ostrożnym przy siadaniu na fotelu. O napojach już pisałam. Osoby podejrzane o bycie "pod wpływem" nie zostaną wpuszczone na salę i bilety nie będą refundowane. Nie zaleca się ubierania delikatnej odzieży, a także wnoszenia na salę przedmiotów wartościowych czy delikatnych, a jeśli już jest to konieczne to należy wszystko to zabezpieczyć przed zniszczeniem. Zaraz zrozumiecie, dlaczego. 

Więc, zasiedliśmy w fotelach i po kilku minutach sala się wypełniła, puszczono tylko dwie zapowiedzi filmów i żadnych reklam (juhu!), założyliśmy okulary 3D i zaczął się film. A wraz z nim efekty specjalne. Najpierw fotele. Są one wyposażone w mechanizm poruszający w kilku trybach - wznoszącym, falującym i kołyszącym. Przez połączenie wszystkich ruchów w różnych sekwencjach, płynna i dynamiczna praca foteli idealnie współgra z toczącą się na ekranie akcją filmu. Jak to wygląda w praktyce? Wyobraźcie sobie, że jedziecie rollercoasterem. Oczywiście nie tak gwałtownie i nie tak bardzo w górę i w dół, ale jest to bardzo podobne wrażenie, przy czym fotele nie mają pasów. Odczuwa się trzęsienie ziemi po wybuchu, start czy lądowanie promu kosmicznego, falowanie wody jak na statku, delikatne opadanie czy wznoszenie, przechylanie na boki czy szarpanie w czasie szybszej akcji. W dodatku z tyłu fotela znajdują się elementy podobne do tych z krzeseł masujących, które dodają wrażeń, jak na przykład kiedy bohater zostaje uderzony w plecy, czuje się lekkie walnięcie we własne plecy, albo kiedy bohater zostaje przeszyty mieczem, to w tym samym miejscu i my odczuwamy dziabnięcie. Podnóżek przenosi drgania podłoża, a w dodatku jest tam zamocowany taki śmieszny mechanizm, który robi nam lekkie łaskotanie albo szybkie dziabnięcie w łydki, wtedy kiedy scena tego wymaga. Na przykład bohater został porażony prądem w prawą łydkę, my w tym samym czasie zostajemy "połaskotani" w to samo miejsce.

W oparciu fotela, mniej więcej w miejscu za naszymi uszami, są takie małe śmieszne dziurki. Szybko się przekonałam, do czego służą. Na przykład przy strzelaniu, czuło się jakby kule świstały Ci koło ucha. Dosłownie jakby Cię dotykały. Najśmieszniejsze było to, że za każdym razem powiewało mi to kosmyki włosów do przodu, co powodowało we mnie nieskończone wybuchy radości. Bardzo fajną rzeczą były te nieustanne powiewy powietrza, od lekkiej bryzy muskającej twarz, po silny huragan, szczególnie że w sali było dość gorąco, a takie wietrzyki ochładzały nieco atmosferę. A jeszcze lepsze było, że dawało się wyczuć zapachy przynoszone z wiatrem. Na przykład zapach słonej morskiej wody, spalonej wybuchem ziemi, opadającego po eksplozji pyłu czy pieczonego kurczaka. 

Efekty świetlne były dość rzadkie, ale równie fascynujące. Na przykład wybuchy, błyskawice, lasery na ekranie, wzmocnione były dodatkowymi błyskami z zewnątrz ekranu, po bokach sali. Jednak to na co najbardziej czekaliśmy i czego się obawialiśmy to były "mokre" efekty. Na przykład opadająca mgła z efektem wizualnym, tyle tylko że mogli tej mgły zrobić więcej, tak samo jak dymów powybuchowych. Bo były te dymy wypuszczane tylko w dwóch miejscach po bokach ekranów, wprost na siedzących tam w pierwszym rzędzie nieszczęśników, którzy  byli jednak z tego powodu bardzo zadowoleni. Ja też chciałam, ale miałam "lepsze" miejsce :-) No cóż, następnym razem. 

Ale najlepszym efektem była woda. Wyobraźcie sobie, że stoicie nad brzegiem morza, a tu nagle nadchodzi fala i roztrzaskuje się o brzeg, rozbryzgując drobniutkie krople prosto na Waszą twarz. Tak to mniej więcej wygląda. Albo śnieżyca. Co prawda, śnieg był rozpryskany na salę tylko w dwóch miejscach, ale doskonale sie to komponowało z tym co na ekranie, a widz mógł poczuć uderzenia zimnych kryształków na twarzy. Super! A już najbardziej odlotowa była scena, kiedy to zgilotynowano jakiegoś potwora, a jego "krew" z wielkim "plum" rozbryzgała się po głowach widowni. Wszyscy zrobili: "bleeeee", a część zaczęła macać się po głowach :-)

Muszę dodać, że nie były to tak naprawdę mokre efekty, bo nie zauważyłam tak właściwie żadnych plam na ubraniu ani mokrych kropli na włosach.

W sumie, sześć godzin spędzonych w kinie strzeliło jak z płatka i wcale nie chciało mi się spać, bo po prostu wrażenia zmysłowe były odlotowe i dzięki tym wszystkim efektom nie było po prostu czasu na nudę. Mam nadzieję, że to nie był mój ostatni film w tym formacie. 

Niech Moc będzie z Wami!

Takie pierniczenie

Jakoś tak w zeszłym tygodniu Chłop nieśmiało napomknął:
- A pamiętasz te takie pyszne bułeczki z cynamonem, które kiedyś zrobiłaś?
- No pamiętam. I z czekoladą.
- Może i z czekoladą, jeszcze lepsze. No to... a mogłabyś takie jeszcze upiec?
No móc mogę, ale ja wiedzieć muszę, więc zaczęłam wypytywać, bo tak normalnie to raczej Chłopu się nie zdarza prosić o jedzenie, je co mu dadzą i się w dodatku zachwyca. I okazało się, że mają jakiś tam luncz świąteczny w pracy i każdy przynosi coś do jedzenia i on wymyślił, że te bułeczki cynamonowo-czekoladowe przyniesie, co mu tak kiedyś smakowały. Ale ja no to, że przecież są święta i to świąteczny luncz jest więc wypada coś bardziej tradycyjnego niż zwykłe bułeczki, bułeczki to moge mu zrobić co tydzień. Wymyśliłam więc pierniczki. I to nie jeden rodzaj, a dwa!
Przepisy oczywiście z mojej ulubionej strony.
Na pierwszy ogień poszły tradycyjne szwedzkie cieniutkie kruche pierniczki zwane Pepparkakor. Robiłam je już kiedyś i były bardzo smaczne, zupełnie inne od tych, do których jestem przyzwyczajona. Nie dekoruje się ich. Byłam tak pochłonięta ich produkcją, że zupełnie nie pamietałam o dokumentacji zdjęciowej, udało mi się jedynie sfotografować to:

Z powodu niedoboru pudełek na ciastka zostały umieszczone w pojemniku po lodach. W tym pojemniku powyżej znajdują się 82 ciastka średniej wielkości, taka gwiazdka na przykład ma 6 centymetrów. Tak więc mamy tu 9 choinek, 3 ludziki (ludziki są duże), 12 dzwoneczków, 10 gwiazdek, 15 bałwanków, 19 czapek z pomponem, 10 mikołajków i 4 laski. Był jeszcze jedne pierniczek niewiadomego kształtu, ale został pożarty na pniu.

W czasie, kiedy robiłam szwedzkie pierniczki, w lodówce dojrzewała mieszanka na produkcję właściwą, którą były Pierniczki Jak Alpejskie (zawsze miękkie i puszyste). Mieszanka musiała poleżakować w zimnie ponad 24 godziny, więc zabrałam się za ich robienie dopiero w niedzielę wieczorem. A jeszcze w sobotę, z pozostałych białek upiekłam dwie blachy bezów, które wyszły jak marzenie. Teraz będziemy je jedli przez następnych sześć miesięcy...

No ale. 

W niedzielę produkcja pierniczków poszła bardzo sprawnie, a do pieca kolejno trafiały:

14 ludzików

17 dzwoneczków 

12 prezentów

21 gwiazdek

14 bałwanków

14 choinek

I jeszcze 16 mikołajków, 19 czapeczek i 1 kółko. Na koniec wszystko znalazło się na zdjęciu poniżej.

A potem trzeba to wszystko było podekorować. Jak ja nienawidzę dekorowania ciastek! Nie umiem, nie mam wyobraźni, nie wychodzi mi. W dodatku wymyśliłam tylko zwykły lukier i glazurę z czekolady, bo nie chciałam używac żadnych chemicznych barwników. No i wyszło jak wyszło. Podziwiajcie!

I takie to moje weekendowe pierniczenie. 

A na koniec dla Wszystkich Państwa, a szczególnie dla tych, którzy nie mają Fejzbuka, obowiązkowa choinka z domu Iwony A.

Pozdrawiam gorąco.

Rehabilitacja

Mikołaj się wziął i zrehabilitował jednak za te wszystkie świństwa co mi je zrobił. Tłumaczy się, że to nie on, że to te wstrętne elfy, blabla bla, ja i tak swoje wiem. Ale wybaczyłam, wybaczyłam, bo co nie mam wybaczyć. Pomogłam mu jeszcze popakować resztkę prezentów, żeby miał lżej. No a dziś w rewanżu za moje dobre serce i w ramach przeprosin dostałam:

- koniec migreny

- list od pracodawcy z informacją o bonusie za dobrze wykonaną pracę

- darmowe panini i równie darmowe cappuccino z pracowej jadłodajni

- pracującą na nowo linię telefoniczną w pracy

- rozliczenie zwrotu kosztów firmowych

- informację z serwisu, że to co się samochodu mojemu popsuło to nie wszystko, bo przy okazji do wymiany jest jeszcze z osiem innych różnych rzeczy, a wszystko w ramach gwarancji, a za serwis owszem zapłacę ale o jedną trzecią mniej niż się spodziewałam

- nowy czajnik pracowy, który się zepsuł dnia poprzedniego i za który sama zapłaciłam, ale przecież wspomniany powyżej zwrot kosztów

- paczkę z Zooplusa z jedzeniem dla kotów, wraz z kartonowym posłaniem Relax (bo stare już było do wymiany) i nowym kartonowym domko-drapakiem

i parę jeszcze innych drobnych rzeczy, których nie chce mi się wymieniać, a niektóre jeszcze się nie zdarzyły :-)

I tak to negatywy zostały przekute w pozytywy, a z bólem głowy minął zły humor i chęć dowalenia Mikołajowi, który szczerze mówiąc, wcale sobie na to nie zasłużył.

Udanego Szóstego Grudnia!

I się wziął i zemścił.

Nie spodobały się temu Mikołaju te kawały, co to o nim napisałam w piątek, więc się wziął i kurna zemścił. 
Prywatnie to popsuł mi samochód.
A w pracy zepsuł mi cały internet, a w dodatku sieć telefoniczną. Przechytrzyłam drania, ustawiłam sobie wifi w komputerze, a dzwoniłam z komórki. No to wziął i mi spotkanie służbowe, włączając alarm przeciwpożarowy i musieli ewakuować cały wieżowiec ludzi. Szlag mnie trafił. I jakby mu było mało, to zepsuł także rezerwację taksówki powrotnej do biura, czekałam jak debil pół godziny, dopiero po kilku interwencjach przyjechali.
Podwyżka nie taka jak miała być, długo wyczekiwany bonus o wiele mniejszy niż się spodziewałam, samochód w tym tygodniu ma mieć serwis, a jeszcze dodatkowo za naprawę trzeba będzie zapłacić, oprócz durnych gwiazdkowych prezentów i całych tych pieprzonych świąt tyle wydatków, że normalnie mnie to już przerosło. I w dodatku będę musiała jeździć do pracy autobusem, dopóki samochodu mi nie naprawią. Ponad półtorej godziny w jedną stronę!!!
Zaszczelcie mnie. Albo nie, i tak szlag mnie trafi...

Humor piątkowy

Jest już pierwszy grudnia, zostajemy więc w temacie prezentów. Zapraszam :-)

*****
Pani na lekcji pyta dzieci:
- Jak sobie wyobrażacie świętego Mikołaja?
Dzieci odpowiadają, że jako starszego grubszego pana.
Pani pyta o to samo Jasia. Jasio odpowiada:
- Ja wyobrażam sobie Mikołaja jako starszego grubszego pana z dużą dupą.
- A dlaczego?
- Bo mój tata powiedział, że gówno pod choinkę dostanę!


*****
Po świętach Bożego Narodzenia do psychiatry przychodzi mały Jasio i mówi:
- Panie doktorze, z moim tatą jest coś nie w porządku. Przed kilkoma dniami przebrał się za starego dziadka i twierdził, że nazywa się Święty Mikołaj!


*****
- Dlaczego Święty Mikołaj jest zawsze uśmiechnięty?
- ?
- Bo jako jedyny zna adresy wszystkich niegrzecznych dziewczynek...


*****
Mama pyta Jasia:
- Kto cię nauczył przeklinać?
- Święty Mikołaj mamo.
- Mikołaj? Jak to!
- Bo zawsze gdy podkłada prezent to walnie kolanem o szafkę.


*****
- Mamo, z mojego listu do Mikołaja wykreśl kolejkę elektryczną, a wpisz łyżwy.
- A co, nie chcesz już pociągu?
- Chcę, ale jeden już znalazłem w Waszej szafie.


*****
- Mamo, czy to prawda, że Bóg nas karmi? - pyta Jasiu.
- Prawda, synku.
- Mamo, a czy to prawda, że bocian przynosi dzieci?
- Tak, synku.
- A czy prawdą jest to, że święty Mikołaj przynosi nam prezenty?
- Tak.
- To po co trzymamy w domu tatusia?


*****
- Byłeś grzeczny? Nie kradłeś? Nie przeklinałeś? - pyta się święty Mikołaj.
- Nie, nie kradłem i nie przeklinałem, byłem grzeczny - odpowiada dziecko.
- To się naucz bo ja ci wiecznie prezentów nie będę przynosił!


*****
Mama miała dwóch synów: optymistę i pesymistę. Chciała im wyrównać trochę szanse w życiu i postanowiła, że na gwiazdkę da im nieco odmienne prezenty - optymiście coś dołującego, a pesymiście coś wystrzałowego. Jak pomyślała, tak zrobiła.
Pesymiście kupiła kolejkę elektryczną z rozjazdami, tunelami, semaforami... słowem odlot. Dla optymisty miała coś gorszego - zapakowała do pudełka końską kupę. Przyszła gwiazdka, chłopcy dostali prezenty, obejrzeli je i mama pyta pesymisty, co też mu Mikołaj przyniósł. A ten jak nie zacznie narzekać: że kolejkę elektryczną, ale na pewno nie działa, pewnie się szybko zepsuje, ma zepsute tory itd. itp. No więc mama podeszła do optymisty;
- A ty, co tam synku dostałeś od Mikołaja?
- Konika, ale chyba gdzieś uciekł?!

Udanego weekendu!