Pierwszy oddech, pierwszy ząbek, pierwszy krok, pierwszy zjedzony w całości kotlet, pierwsza piątka w szkole albo pierwsza dwója, pierwszy przyjaciel czy przyjaciółka, pierwsza miłość, pierwszy pocałunek i tak dalej i tak dalej. W pewnym wieku zaczyna nam się wydawać, że wszystko już widzieliśmy i wszystko zrobiliśmy, a to czego nie zrobiliśmy to trudno. Ale to nie w moim życiu. U mnie tych pierwszych razów jest całe mnóstwo i w dodatku często. Może ja jestem jakąś poszukiwaczką przygód? A może po prostu zauważam więcj niż niektórzy, czerpię z życia garściami i uznaję każde doświadczenie, dobre czy tragiczne, za naukę na dalszą część życia?
Koniec wstępu, teraz przechodzimy do konkretów. Nie wiem, czy się chwaliłam, ale chyba nie, bo to nie jest duma chwalić się porażką, że dwa razy w życiu próbowałam oddać krew. Raz przed pandemią i raz w trakcie. Prawdę mówiąc, samej by mi to do głowy nie przyszło, bo wydawało mi się, że z niedoczynnością tarczycy nie można. Chyba kiedyś nie było można, ale okazało się, że teraz nie ma żadnego problemu. Poszłam za przykładem, bo nie mogę powiedzieć że za namową, mojego Chłopa. Otóż on oddaje krew od wielu lat i kiedy wtedy, w 2019 chyba roku, przyszedł do niego list, że w tym a w tym dniu odbędzie się copółroczna akcja w naszym miasteczku, zaczęłam się zastanawiać. No bo tak - oddajesz te prawie pół litra krwi i te pół litra musisz jakoś w sobie odbudować. No a jak odbudowujesz krew? Produkujesz nową, świeżą, nieskalaną, która miesza się z tą starą i ją jakby odmładza, co nie? Pomijając to że co ileś tam dni i tak wymieniamy wszystkie komórki w swoim ciele, dostarczenie sobie nowej świeżej krwi musi w jakiś sposób nas odmładzać. I teraz tak - patrzę na swojego Chłopa - on ma już ponad pięćdziesiąt lat, żadnych zmarszczek i w ogóle wygląda jak młodszy kolega swoich rówieśników, to musi być to! No i wydedukowałam, że ja też się chcę odmłodzić, a że mam grupę krwi najlepiej schodzącą na rynku to przy okazji komuś się jeszcze przyda, dodatkowy bonus! No i poszłam z Chłopem tez pierwszy raz.
Nakłuli mi palec, sprawdzili hemoglobinę (z za niską się nie da oddać krwi), położyli na leżance, posprawdzali żyły i uznali, że tylko z prawej ręki się nada, bo lewa żyła jakaś felerna. Mnie to wszystko jedno, aby poszło. Porobili tam co mieli porobić, popytali co mieli popytać, umieścili igłę w żyle i sobie leżę i czekam. Po pięciu minutach wszystko OK, po dziesięciu pan zaczął kręcić nosem, po piętnastu zakręcił kurek i powiedział, że niestety, nie udało się. Ja że jak się nie udało, nie ma krwi? No jest, ale za mało, zaledwie 200 mililitrów a ma być 450-coś tam. No to ja że mi się nie spieszy, mogę sobie tu poleżeć, ale on że nie, bo tylko piętnaście minut to może trwać, po tym czasie już coś tam się dzieje i że nie można. Ech, trudno. Mówi, żebym się nie martwiła, że to pierwszy raz i czasami tak się dzieje, organizm się buntuje bo to nowa sytuacja. I że następnym razem powinno być OK.
Następny raz przyszedł za jakiś czas, to co z tego że w pandemii, procedura taka sama tylko że w maseczkach. Poszliśmy z Chłopem, nakłuli, sprawdzili hemoglobinę, położyli na leżance i wszystko to samo. Pięć minut dobrze, po dziesięciu minut pan zaniepokojony mówi, że niestety ale chyba następuje przedwczesne krzepnięcie i że musimy przerwać. I że niestety się nie udało. Znowu, taka sama sytuacja. Pytam dlaczego, przecież jadłąm, piłam, przyszłam na piechotę, czemu? A on, że może za mło zjadłąm, za mało wypiłam, może za wolno szłam, że doradzałby mi na przyszłość trochę szybszy chód przed oddaniem krwi, żeby pobudzić krążenie. I że być może jestem jedną z tych nielicznych osób, które po prostu nie mogą oddawać krwi, ale żebym się nie martwiła tylko spróbowała jeszcze za jakiś czas.
Czułam się niefajnie po tym ostatnim razie. Jakaś niepełnowartościowa. Chyba trochę zaczęłam się oswajać z myślą, że ja nie jestem zdolna do utoczenia za mnie tego przysłowiowego pół litra. Czyli jest źle, nie będę miała nowej krwi i nie będę młodsza, buuuuuu....
Jakoś tak się złożyło po tym, że kiedy odbywało się u nas honorowe krwiodawstwo, my ciągle byliśmy na wakacjach. Owszem, można się umówić w dowolnym terminie, ale to jest w centrum Edynburga, daleko, parkingu nie ma, niewygodnie, więc nam się po prostu nie chciało. Ostatnim razem, w czerwcu, byliśmy niedługo po Sri Lance i ja w uczciwości swojej powiedziałam pani dokładny termin wyjazdu i okazało się, że niestety zabrakło mi kilka dni, bo Sri Lanka to obszar zagrożony malarią i musi minąć cztery tygodnie a u mnie minęło trzy z małym hakiem. A mój Chłop po prostu pomylił daty i sobie bez problemu poszedł i się odmłodził. Te chłopy to jednak mają tupet!
Więc gdy wróciliśmy z Karaibów i zobaczyłam list, że można się zapisywać na oddawani krwi, to od razu weszłąm na stronę i sobie zarezerwowałam termin. A Chłop nie, bo Chłop aktualnie jest we Francji więc pozostaje mu odmładzanie francuskim winem i ostrygami :-) Ale to temat na oddzielny wpis, więc nie będziemy się teraz nad tym rozwodzić.
Wiedząc, że mam termin na niedzielę, zaczęłam się niepokoić już w czwartek, bo czułam się odwodniona i nijak nie mogłam się nawodnić. A muszę Wam powiedzieć, że odwodnienie owszem, sprawdzam za pomocą wysuszonych ust, ale przede wszystkim za pomocą koloru sików. No więc piłam i piłam, a siki ciemne i ciemne. Myślę, może to po wakacjać odtrucie alkoholowe następuje czy coś. Zrobiłam sobie dżin z tonikiem w czwartek, a potem w piątek, żeby zredukować stres odtruwania, nieprawdaź ;-) W dodatku zaczął mnie boleć kark, to a hinina zawarta w toniku z dżinem wiadomo, że działa przeciwbólowo, więc z podwójną korzyścią sącząc powoli drinka postanowiłam, że sobota będzie dniem ostatecznym na nawodnienie a potem niech się dzieje co chce.
W sobotę zrobiłam sobie sok warzywny w składzie: jabłko, marchewka, seler naciowy, parę liści jarmużu, kilka liści rzymskiej sałaty, cukinia (!) i kawałek świeżego imbiru. Dziwne, ale nie powiem, że niedobre, raczej powiem że dobre ale zastanawiająco ciekawe. Dodatkowo przez cały dzień sączyłam powoli wodę z butelki z rurką. nic dziwnego bo codziennie tak robię, ale tym razem robiłam to bardzo świadomie, raczej stawiając na jakość picia niż na ilość. I kiedy przyszła niedziela, czyli dzisiaj bo piszę na bieżąco), wypiłam sobie poranną szklankę wody z miodem i octem jabłkowym, potem mój wielki kubeł kawy z mlekiem, którą nazywam kapucinem, potem szklankę wspomnianego soku warzywnego, zjadłam śniadanie składające się z kromki chleba z masłem i grubymi plastrami Cambozoli (ser z niebieską pleśnią) i popiłam herbatą, to po tym wszystkim w końcu moje siki miały kolor pożądany czyli prawie przezroczysty. I to był znak że nawodnienie zostało przeprowadzone pomyślnie.
Denerwowałam się przed wyjściem zdając sobie sprawę, że to jest ostatnia próba i że gdy będzie powtórka z rozrywki to raczej mnie już nie zaproszą na tę darmową sesję odmładzania. No ale poszłam. Pamiętając rady pana z ostatniej sesji, szłam szybko, chwilami biegłam, popijając łyka wody co kilka minut. Nie zziajałam się bo było z górki, ale czułam sie rześko i fajnie. Ta sama procedura, pytania, kwestionariusz, blablabla, nakłucie palca, hemoglobina 15,7. Aż się przestraszyłam, że za dużo, zle pani się uśmiechnęła i powiedziałą, że raczej całkiem w porządku.
Pod spodem - palec z hemoglobiną.
Potem na leżankę, prawa ręka, podłączanie, upuszczanie krwi, co chwilę spoglądam na zegarek. Po pięciu minutach pani podchodzi i mówi, że ładnie jest, już ponad połowa i zaraz koniec. O, coś nowego! Myślę, kurde, może dasz radę, krwio jedna. Ale profilaktyczne zdjęłam szybko nogę z nogi (bo przypomniałam sobie, że mi pan ostatnim razem powiedział, żeby nie krzyżować nóg bo się blokuje przepływ krwi), zaczęłam kręcić stopami, machać palcami w lewej ręce i w ogóle taka uprawieć zespół niespokojnych nóg. Nie wiem, czy to pomogło czy nie, ale po dziesięciu minutach, a wiem bo przecież cały czas sprawdzałam, pani popatrzyła na worek i powiedziała, że prawie już, po czym urządzenie zaczęło pikać i pani odłączyła mnie od aparatury pytając jaki chcę soczek do picia - jabłkowy czy pomarańczowy. Wybrałam jabłkowy i kiedy go dostałam, zapytałam pani ile dokładnie krwi mieści się w tych workach z krwią. Otóż dokładnie to jest 476 mililitrów, powiedziała pani podając soczek.
A na koniec każdy wybiera sobie batonika albo ciasteczko i ja sobie wybrałam wegańskiego KitKata, chociaż staram się bojkotować olej palmowy, ale chciałam spróbować a poza tym miał więcj batoników niż zwykły KitKat :-)
KitKat wegański - dla mnie nowość, całkiem smaczny. Chociaż nie wiem jak smakuje normalny bo jadłam tylko kilka razy w życiu więc nie pamiętam.
A teraz piszę to bo jestem szczęśliwa, że udało mi się w końcu oddać krew, być może uratować komuś życie a na pewno się odmłodzić. Już czuję jak mi się zmarszczki prostują! A na obiad zrobię sobie wielkiego półkrwistego steka!
A na koniec bohaterka dzisiejszego opowiadania, czyli moja prawa żyła :-)
Byłoby mi miło, gdyby ten post zachęcił któregoś(którąś) z Was do oddania krwi. Ja się nie zniechęciłam i za pół roku zrobię to znowu, mam nadzieję że tym razem znowu skutecznie.
