Góma do rzucia

Oczywiście tytułu nie należy poprawiać. Autorka wie jak się pisze góma, szczególnie ta do rzucia.
Byłam w Wielkim Sklepie. Lubię Wielki Sklep, od kiedy okazało się, że z powodu jego wielkości chyba, nie ma żadnych kolejek przed wejściem, no chyba że do kasy, ale to normalne. No i moge tam kupić wszystko, jak specjalna edycja wódki Smirnoff czy sprzęt do robienia sushi. No i kiedy tak stałam w tej niewielkiej kolejce do kasy, rzuciło mi się na oczy takie zjawisko, że oprócz normalnych gum do żucia (nie moich ulubionych w listkach, bo tych to już dawno nie widziałam) na półce wyłożone były jakieś nowe, w pudełeczkach. Nowość, nie trzeba mi powtarzać dwa razy, lubię gadżety i lubię nowości, więc zakupiłam.

Ładne pudełeczko, całkiem poręczne. Cena nie wiem, bo to co poniżej funta to jakoś ciężko mi zapamiętać, prawdopodobnie więcej niż normalne, znaczy te w drażetkach pakowane po dziesięć sztuk, no bo za pudełeczko się płaci przecież. Kupiłam i zapomniałam. 

Wczoraj, jak co rano, wypiłam kawę przed odprowadzeniem Chłopa do pracy ale że się spieszył to nie miałam już czasu przeczochrać kopary, jak to się mówiło w akademiku, czyli wyszorować zębów. No i sobie przypomniałam, że właśnie mam w torebce paczuszkę nowej odświeżającej gumy do żucia Estra, w Polsce znanej pod nazwą Orbit. Otworzyłam, wyjęłam jedną, zapytałam Chłopa czy chce, nie chciał ale i tak mu dałam. No i mi kurna zostało zaledwie PIĘĆ SZTUK, bo o zgrozo, to wypasione pudełeczko posiada w zawartości sztuk jedynie siedem! No skandal po prostu!

Nie powiem, ładne toto, kwadratowa poduszeczka ładnie się mieści w paszczy i jest dość miękka w porównianiu do drażetek. W sumie sama nie wiem po co to piszę, to nie jest lokowanie produktu, nikt mi za reklamę nie płaci. Bo miało być o gómie do rzucia. 

No więc tak. Idziemy, rozmawiamy sobie, międlimy te gumy w ustach. Przed bramą pracy Chłop  pochyla się nade mną, ponętnie całując w usta na do widzenia, po czym szepcze namiętnie: "Wiesz, mogę Ci teraz tę gumę przekazać języiem, będziesz miałą dwie..." Odpowiedziałam równie namiętnym szeptem, żeby se te swoje zarazki do śmietnika wywalił, mnie moja jedna guma w zupełności wystarczy... No i poszłam.

Idę sobie, idę, guma jak to guma, robi się niedobra bo smak już wyrzuty, poza tym już mnie szczęka boli bom nienawykła. Rozglądam się uważnie, czy nie ma w pobliżu jakiejś istoty ludzkiej, no nie ma, w sumie jestem na ścieżce pomiedzy polami, dookoła mnie tylko las i pole pszenicy, przez które przechodzi trakcja elektryczna. Wyjmuję kleistą bryłke z ust, biorę zamach i rzuuuuuucam daleko w pole... Znaczy taki miałam zamiar, bo oczywiście guma wylądowała na jedynym dookoła słupie elektrycznym, tuż obok mnie. Przysięgam, gdybym brała udział w zawodach rzucania gumą, nigdy bym w tego cholernego słupa nie trafiła, a zwłaszcza z metra. Rozejrzałam się szybko, odkleiłam kulkę ze słupa i jeszcze raz rzuciłam, tym razem o włos od słupa, na szczęście się udało i guma znalazła miejsce wiecznego spoczynku gdzieś w pszenicy.

Morał z tego jest jeden - nie rzucajcie niczym w pobliżu słupów elektrycznych, bo te cholery mają zdolność przyciągania.

Co jest ze mną nie tak

Szlifuje formę. Zauważyłam, że ostatnio półgodzinna sesja jogi nie wystarcza, bo za każdnym razem oboje zostajemy jeszcze chwilę na matach i doćwiczamy co tam nie było do końca ogarnięte. Chłop zazwyczaj robi jeszcze downward facing dog, czyli "psa z głową w dół", ja zazwyczaj rozciągam jeszcze te członki, które nie zostały odpowiednio porozciągane i ćwiczę pozycję kruka. Coraz lepiej mi wychodzi, potrafię już podnieść się na własnych rękach przez dwie sekundy. Ale częściej przez sekundę. W każdym razie, po dwóch miesiącach krókich ćwiczeń widzę jakieś korzyści dla ciała i dla ducha też. Lepiej oddycham. Lepiej śpię. Jestem w lepszym nastroju. Mam więcej energii. Zmniejszyłam się odrobinkę objętościowo, bo wagowo to raczej jestem constant. No ale dżinsy sobie mogę z dupy ściągnąć bez rozpinania. Może się rozciągnęły.

No więc skąd ten temat? Co może być ze mną nie tak? Otóż zauważyłam, że:

1. Ciało. Potrafię skłonić się bardziej w lewo niż w prawo, lewą nogę mam bardziej rozciągniętą niż prawą, lewe ramię bardziej niż lewe, ale szyję mogę skręcić bardziej w prawo.

2. Oczy. Oko lewe widzi gorzej niż prawe, no chyba że są zmęczone, wtedy widzą bardzo podobnie.

3. Zęby. No są. Nie za brzydkie, ale nie znowu jakieś piękne. Trochę krzywe, ale najbardziej krzywy to mam zgryz. Może nie każdy zauważa, ale ja widzę, dlatego się tak rzadko uśmiecham pełną gębą. Chociaż, z drugiej strony, wcale się z tym nie kryję, bo co ja mogę? Nie miałą mama na aparat to teraz córka ma krzywy zgryz. Może i bym mogła teraz to naprawić, ale się boję. Nie wiem, może się jeszcze zastanowię, bo to nie tylko kwestia estetyczna, ale utrudnia gryzienie.

4. Brzuch. Mam wystający, no chyba że wciągnę. Zawsze miałam wystający, nawet gdy byłam chuda jak szczypiorek i świeciłam sześciopakiem. Pamiętam, jak żaliłam się babci: Babciu, zobacz jaka gruba jestem, jak mi brzuch wystaje. A babcia wtedy odpowiadała (ze swoim miękkim wschodnim zaśpiewem) - ale dociu, troszkę tłuszczyku pod skórką być musi, a poza tym kiszeczki muszą się przecież gdzieś zmieścić, prawda?

5. Paznokcie. No tym to mnie natura raczej nie obdzieliła, choć i tak mam lepsze od mojej mamy sióstr, oj one to dopiero biedne. To co pokazuję czasami na zdjęciach to jest i tak cud malina, bo one normalnie to są słabe, miękkie, suche i łamliwe. A na kciukach na dodatek się marszczą i nic z tym nie moge właściwie zrobić, bo jak spiłuję te zmarszczki pilnikiem to się robią jeszcze cieńsze i miększe. No cóż. Taki urok.

6. Język. Nie ten w gębie, choć właściwie to tak. Mam wrażenie że nie nadążam z mówieniem, w wyniku czego czasami gęgolę i memlaczę. Może gęby nie otwieram odpowiednio, może krzywy zgryz przeszkadza? Muszę się pilnować, żeby mówić powoli, wtedy jest wyraźnie.

7. Język po raz drugi, ale w innej kategorii. Ten, którym normalnie ludzie się porozumiewają. Ponieważ na codzień mówię po angielsku, a po polsku raz na czas, czasami mi się po prostu pieprzy. Do Chłopa potrafię wtrącić polskie słowo, szczególnie jak mówię do kotów (koty mówią po polsku), a do Polaków wtrącam słowa angielskie. W rozmowach z dziećmi szczególnie się to zdarza, no ale one części polskich słów po prostu nie znają. Z innymi Polakami się pilnuję, ale często zdarza mi się zapomnieć słowo. Do wnuczki mówię po polsku, ale ponglisz też się zdarza, na przykład: o popatrz jaki ładny baterflaj :-)

8. Piegi. No mam. Wszędzie. Normalnie jakbym była ruda, a nie jestem, cerę mam raczej z tych oliwkowych w stopniu jasnym, w skrócie jestem żółciejsza od Chińczyka. Wiem bo porównywałam. Piegi są widoczne zwłaszcza po opalaniu. pomimo stosowania filtrów.

9. Skóra. Gładka ale bardzo sucha, jeśli takie połączenie jest możliwe. Dla mnie suche to szorstkie, ale Chłop mówi, że gładka to niech mu będzie. Pewnie dlatego uwielbiam masaże, bo olej się wchłania w stopniu natychmiastowym.

10. Nogi. Nogi to mam ładne, nie powiem, a stopy jeszcze ładniejsze. No ale na lewej nodze mogę stać o wiele dłużej niż na prawej, co szczególnie uwidatnia się przy jodze. Pewnie powinnam napisać: równowaga, ale nie zauważam tego problemu, gdy stoję na rękach ;-)

A poza tym wszystkim, właśnie zauważyłam, że mam grzywkę dwa razy dłuższą od przylegających do niej włosów. Ja wiem, że jestem wyśmienitą fryzjerką, ale luuuuudzie, kiedy sie te salony wreszcie pootwierają??

Poza kruka (Crow Pose) - zdjęcie ze strony https://livingmindfully.blog/yoga/tutorial/crowpose

Jak marnuję dzień za dniem

Budzik dzwoni o siódmej rano. Mój budzik to alarm na komórce. Łatwo do niego sięgnąć, łatwo wcisnąć drzemkę. Po drugiej drzemce wstaje Chłop. Czasami narzuca na siebie szlafrok, ale najczęściej wkłąda szorty i koszulkę i wychodzi cicho z pokoju. Po czwartej drzemce czuję, że  otwiera mi się oko. Wyłączam cholerny alarm, przy okazji otwierając powiadomienia z wiadomościami na dobry początek dnia. Czytam, pięć, dziesięć minut, zależy. Wstaję, zakładam szlafrok i schodze na dół, po drodze zahaczając o toaletę. Chłop kończy już swoje śniadanie, koty nakarmione już odpoczywają na swoich legowiskach. Łapię za szklankę, napełniam wodą z kranu i łykam tabletki. W poniedziałek, środę i piątek dwie, w pozostałe dni jedną. Taka dawka.
Oboje wchodzimy na górę, przemywam szybko twarz w łazience, wskakuję w koszulkę i szorty, w czasie gdy Chłop włącza telewizor w Pokoju Gier i Zabaw i rozkłada maty na podłodze. Czasami jestem w pokoju pierwsza, wtedy biorę hula-hop i kręcę. Zajęło mi całe tygodnie nauczenie się na powrót kręcić tym ustrojstwem, jak człowiek był mały to jakoś nie miał z tym problemu, teraz zajmuje to wieki całe. Ale już umiem z powrotem i każdego dnia coraz lepiej.
Włączamy Youtube i na nim Jogę z Adrienne. Robimy już drugą trzydziestodniową serię, ćwiczenia rzadko przekraczają pół godziny ale powoli widzimy postępy. W oddychaniu, w sile mięśni, w trzymaniu równowagi. Codzienne bóle i strzykania jakby ustają, przestajemy narzekać na kolana, na plecy, na ból głowy nawet. Raz w tygodniu, w sobotę lub niedzielę, robimy godzinną sesję i wtedy jest większy hardkor ale też organizm sobie już lepiej radzi. Po sesji składamy maty i każde idzie szykować się do pracy.
Na początku malowałam się, gdy miałam spotkania online, teraz już przestałam. Zakładam tylko coś co nie wygląda jak koszulka, przeczesuję włosy, kolczyki muszę mieć ns sobie zawsze, niezależnie od spotkań. Kiedy dzień jest wolny od pozowania w komputerze, zakładam byle co, zależnie od pogody. Schodzę do kuchni, robię sobie kawę w ekspresie, zabieram ją na górę do biura, włączam komputer. Mam zazwyczaj pół godziny do wyjścią Chłopa do pracy. Chyba że jest poniedziałek lub piątek, wtedy Chłop pracuje z domu, tak jak ja. Sprawdzam emaile i zazwyczaj tylko na to wystarcza mi czasu przy porannej kawie. O wpół do dziesiątej Chłop zbiera się do pracy. Wychodzę z nim, czasami rozchodzimy się w pół drogi, on idzie w swoją drogę, a ja do sklepu, na pocztę lub do apteki, ale najczęściej odprowadzam go pod samą bramę. Wracam tą samą trasą, chyba że mi się chce wracać inną, wtedy nadkładam drogi i idę dookoła pięć kilometrów, czasami biegnę jak jest z górki.
Pogoda nas rozpieszcza ostatnio, od marca jest ciepło i słonecznie, maj był wyjątkowo gorący, każda wolną chwilę spędzam więc na zewnątrz. Od marca też nie padało, gdybyśmy nie podlewali ogrodu to wszystko by poschło marnie. Trawa na skwerach i w parkach wygląda jak w Polsce w lipcu po rekordowych upałach, uschła i pożółkła, niespotykane w Szkocji. Na szczęście wczoraj w nocy pokropiło trochę, po raz pierwszy od dwóch miesięcy nie musiałam podlewać.
Po powrocie do domu zasiadam ponownie do komputera. Do tego czasu nazbiera się juz trochę emaili, odpowiadam na pilne, mniej pilne mogą poczekać. Tak chyba pracują wszyscy ostatnio, bo coraz dłużej czeka się na odpowiedź. I tak mi schodzi do południa, muszę codziennie pilnować żeby mieć pod ręką szklankę z wodą, bo z piciem i jedzeniem mi ostatnio nie po drodze. Głodnieję dopiero około pierwszej więc przekąszam co tam mam na szybko, w tym czasie przychodzi Chłop, wykorzystując w ten sposób swoją przerwę na luncz. Pijemy razem herbatę w ogrodzie. Potem odprowadzam go do pracy ponownie. No chyba, że jest poniedziałek lub piątek, wtedy sobie po prostu siedzimy i gadamy. W poniedziałki i piątki jedno z nas przenosi się do salonu, bo ja nie mogę pracować z Chłopem w tym samym pomieszczeniu, jak on gada i gada na tych swoich spotkaniach przez internet. A czasami ja też mam spotkania więc byśmy się zagłuszali po prostu.
Po lunczu pracuję w ogrodzie. Jest gorąco, więc korzystam ze słońca, bo kto wie, ile to jeszcze potrwa. Jest słońce, trzeba korzystać, taką mam dewizę. Praca nie zając, nie ucieknie przez internet.
Czasami siedzę na ławce, czasami wykładam koc na trawę i leżę, monitorując na komórce przychodzące emaile. Czasami pogrzebię coś w kwiatkach, tu wyciągnę chwasta, tam coś przesadzę lub posieję. Patrzę jak rośnie pietruszka, koperek, kolendra, szczypiorek, patrzę na miętę, melisę, tymianek, oregano i dwa lubczyk. Podziwiam rozkwitłe już róże, obserwuję zalążki jabłek, jagód i porzeczek. Czasami wywieszę pranie, czasami coś wykręcę, przekręcę, pomaluję. Czasami dzwonię do mamy, do siostry, do dzieci. Robi się późne popołudnie, słońce wciąż wali z nieba, ale w moim ogrodzie nie ma go już około osiemnastej. Biorę więc komputer, krzesełko i wychodzę przed dom, na słońce, dokończyć pracowanie. Długo po osiemnastej dzwoni Chłop, że już właśnie wychodzi. Wstawiam do piekarnika gotowe żarcie, będące zamrożoną pozostałością po niedzielnym gotowaniu. Nie zawsze jest, ale o to się będę martwić za chwilę. Wychodzę z domu po raz trzeci, idę odebrać Chłopa z pracy. Po drodze dyskutujemy o tym, jak minął dzień, o tym co mijamy po drodze. Czasami wstępujemy do osiedlowego sklepiku kupić coś do jedzenia na kolację. Po powrocie do domu przygotowujemy wspólnie posiłek, albo jest już gotowy w piekarniku, dorabiam tylko jakąś sałatkę. Jemy na werandzie, jak nazywamy słoneczne miejsce w salonie. Po kolacji najczęściej krótka seria w Uno, to taka gra karciana. Robi się już wieczór, wciąż jest jasno, bo tutaj teraz bardzo późno zachodzi słońce, a za dwa tygodnie będzą już zupełnie prawie białe noce. Zasłaniamy okna w salonie i zasiadamy do oglądania. Codziennie oglądamy film lub zaległy program, jak Britain's got talent albo Graham Norton Show. Czasami Googlebox. Czasami coś specjalnego, jak ten koncert Lady Gagi lub Eurowizję. Wiadomości nie oglądamy, tylko specjalne wystąpienia premiera, ale do tej pory były tylko dwa i to krótkie. W piątki wieczorem z przyjaciółmi spotykamy się na Zoomie na quiz i parę drinków. W soboty i w niedzielę robimy to czego nie mogliśmy zrobić w ciągu tygodnia. Czasami sprzątamy (Chłop), czasami się bezczelnie opalamy (ja), tradycyjnie popijamy sobie letnie koktajle alkoholowe i po prostu cieszymy się życiem.
Tak że, jak sami widzicie, ciężko jest wygospodarować czas na cokolwiek innego. Wybaczcie więc, że nie czytam Waszych blogów, wybaczcie, że nie piszę. Dużo myślę, planuję, przewartościowuję, albo po prostu odpoczywam. Każdy musi sobie zrobić czasami przerwę od normalności.
Kocham Was wszystkich :-*