Chyba wiem skąd się biorą

Wczoraj się domyśliłam, skąd mogą się brać żywe myszy w moim domu. Ten drań szarobury, Tiguś zwierzo-nie-bójca przytargał oczywiście jedną myszkę do chałupy, co obwieścił głośnym miałczeniem. Bosze, on nawet do żarcia tak nie miałczy jak wtedy gdy wtaszcza do domu jakąś zdobysz, choćby nawet to była indycza szyja czy psia kupa.
Przyniósł ją nieruchomą i położył w korytarzu po czym padł zmordowany obok. Musiał się nieźle za nią nabiegać. Miguśka powąchała, ale przecież padliny nie będzie tykać... Ja jak zwykle poszłam po ręcznik papierowy coby myszkę z domku usunąć, złapałam ją, oglądam, cała, zupełnie nie naruszona. Oczy ma zamknięte i słabo, cichutko, ale jednak dycha. Myślę sobie, jeśli ty jeszcze żyjesz to ja cię na trawkę ładnie wypuszczę, ale w spokojne miejsce, żebyś sobie odpoczęła. Poszłam, myszkę wypuściłam, a ona jak wydarła...
Podejrzewam więc że one się po prostu umiejętnie ukrywają, te myszy. Kot je łapie na żywca, przynosi do domu, a która mądrzejsza lub bardziej doświadczona, po prostu udaje nieżywą. Kot odchodzi, bo przecież jak się coś nie rusza to ganiać nie trzeba, a ona w ciemnościach daje dyla w ustronne miejsce. No tak może być, prawda? Już raz miałam w domu ptaka który udawał zupełnie martwego, a po wypuszczenia wzleciał w niebo ile fabryka w skrzydłach dała...
Co ja mam z tymi zwierzętami...