Na sinusoidzie

Wstyd się przyznać ale znowu mnie dopadło. Przez jakiś czas już było tak fajnie, tak lekko, zaczynałam umieć sobie radzić jakoś z emocjami, a tu nagle bum - zobaczyłam coś i znowu jestem na dole sinusoidy. Nie pomaga tak już przecież dokładnie przećwiczone odstawianie obrazu, odsuwanie myśli, koleżanka z biura gadająca przez telefon doprowadza mnie do wściekłości, znowu mam ochotę zamknąć się w czterech ścianach, położeć na łóżku i patrzeć w sufit. Próbuję nazywać swoje emocje, staram się oddechem przywrócić równowagę, wszystko na nic.

- Wiem że mam dziś w pracy po południu ciężki dzień ale nie jestem zupełnie w stanie skupić się na robocie.

- Wiem że na nic co mnie trapi nie mam wpływu więc nie powinnam szukać rozwiązania na siłę (no dobra chciałam już dwa razy ale ugryzłam się w rękę).

- Wiem że powinnam zająć się sprawami przyziemnymi, tu i teraz się dziejącymi a wszystko co dzieje się poza mną i tak przecież będzie się działo.

- Wiem że nie mogę teraz podejmować żadnych decyzji bo umysł mam zmącony ciągłym niepokojem.

- Wiem że nie powinnam mieć w tej chwili żadnych oczekiwań, bo jeżeli one się nie spełnią będę zawiedziona a zawód rodzi ból. A ja nie chcę żeby bolało.

- Wiem że tego zo zobaczyłam nie mogę traktować osobiście, bo to nie jest mój akt i mnie nie dotyczy.

 - Wiem że powinnam wziąć kilka głębszych oddechów, zamknąć oczy w skupieniu i dać pozytywnej energii płynąć przez moje ciało.

- Wiem że nie mogę karmić złego wilka, bo dając mu mięsko tylko się napędzam.

- Wiem że powinnam pomyśleć o rzeczach miłych. przyjemnych, ale nie tych z przeszłości tylko takich które się jeszcze nie wydarzyły.

- Wiem że nie powinnam kreować przyszłych wydarzeń w swej głowie, w końcu prawdziwe i ostateczne jest tylko to co się już dokonało a to czego nie ma może się przecież nie wydarzyć.

- Wiem że to co się stało nie może zostać "odstane", trzeba nauczyc się żyć ze wszystkim czego doświadczy nas życie.

- Wiem że to nie ja jestem winna że jest bieda na świecie, gorąco w Polsce a chłodno w Szkocji, że ktoś nie chce ze mną utrzymywać kontaktu pomimo że bardzo boli.

- Wiem że muszę być dla siebie dobra, tak jak staram się być dobra dla innych. Przecież nikt mnie nie będzie kochał tak jak ja sama siebie.

Wszystko to wiem a mimo to pozwoliłam na to żeby czarna płachta opadła mi na głowę i nie pozwalała uwolnić dobrych myśli. Życie na sinusoidzie jak widać jeszcze trochę potrwa.
Idę napić się herbaty...

P.S. Pograłam w badmintona tak że gębę mam w kolorze buraka, zjadłam paczkę czipsów i wypiłam napój gazowany grejpfrutowy. Uffff, już mi lepiej... No dobra, lepiej mi bo to co zobaczyłam się wyjaśniło. A mówiłam że nie powinnam sobie kreować rzeczywistości wgłowie.