To jest męski świat.

To co dzisiaj napiszę, to krótkie spisanie myśli, a każdą z nich można by rozwinąć do oddzielnego tematu. Nie jestem jakąś zażarłą feministką, ale bardzo, ale to bardzo boli mnie niesprawiedliwość społeczna. Od dawna żyjemy w męskim świecie. I kiedyś to chyba było normalne, mężczyzna zarabiał na utrzymanie rodziny, kobieta rodziła dzieci i dbała o dom. I taki podział ról uważam za sprawiedliwy.
A teraz co? Oboje pracują, ale to ONA ma gotować, sprzątać prać, dbać o dzieci, robić zakupy... Owszem, wielu mężczyzna włącza się do prac domowych, ale przyznajmy szczerze, raczej muszą być do tego zagonieni. Czyli pójdzie po zakupy, kiedy go kobieta poprosi, ale musi mieć wypisane na kartce co kupić. Posprząta łazienkę ale musi mieć przygotowane środki czystości. Ugotuje, poodkurza, dzieci do przedszkola zaprowadzi, ale wszystko pod kontrolą kobiety.
Kiedyś usłyszałam - bzdura z tym równouprawnieniem, ono się kończy w momencie jak każesz kobiecie wnieść pralkę na pierwsze piętro. Powiedział co wiedział. Męski świat.
A równouprawnienie nie jest przecież jednoznaczne z nakazem wykonywania tych samych czynności bo to nie jest możliwe. Równouprawnienie jest to wynagradzanie kobiety w takim samym stopniu jak mężczyzny, za wykonywanie tych samych obowiązków. Wiadomo, niektóre zawody wymagają siły i kobieta raczej nie podoła. A niektóre wymagają ciepła i cierpliwości i w tych mężczyzna nie będzie się dobrze czuł. Ale takie na przykład "prace biurowe" - dwie osoby na kierowniczym stanowisku, zazwyczaj mężczyźnie proponuje się wyższą pensję. Znam kobietę spawacza, zarabia mniej niż jej koledzy po fachu. Ale będę sprawiedliwa - jest z tym coraz lepiej. Z drugiej strony - popatrzcie jak ten świat się zmienia. To taka dygresja pod wpływem aktualnego Mundialu. Oglądam mecze. I co - jestem jakimś cudem, stworem z kosmosu - baba ogląda mecze, nie do wiary! Oglądam bo lubię. I co widzę? Po przegranym meczu ci wielcy, silni twardziele płaczą jak małe dzieci. Kto by pomyślał dwadzieścia lat temu? Przecież mężczyzna nigdy nie płacze...
Tak, równouprawnienie idzie w obie strony. A właściwie, to tak sobie myślę, że wszystko powoli staje do góry nogami, faceci niewieścieją, baby chłopieją... Olaboga!
A tak w ogóle o czym to ja chciałam?
Natknęłam się z pewnych względów na blog, którego tematem są związki międzyludzkie. I bardzo ciekawy wpis o związkach starszych kobiet z młodszymi mężczyznami. I to nie młodszymi o dwa-trzy lata, ale tak o dziesięć-dwadzieścia. Poczytałam, poszukałam, poobserwowałam i doszłam do wniosku... oczywiście, to jest męski świat!
Opiszę jeden przykład i niech on będzie puentą. Samotna kobieta po czterdziestce. Niezależnie czy panna czy rozwódka, piękna, wykształcona, zadbana, eleganckie ciuchy, drogie kosmetyki. Ma swoje zainteresowania które pielęgnuje, swoje grono przyjaciół z którymi spędza wolny czas, jest niezależna, pewna siebie i wie czego chce od życia. Mężczyzna nie jest jej do życia potrzebny, ale jak już się znajdzie to żeby przynajmniej nie było wstyd z takim przejść przez miasto...
Samotny facet około pięćdziesiąt lat. Lata świetności ma już za sobą. Brzuszysko wyłazi spod opiętej koszuli, wolny czas spędza najlepiej w barze z kumplami lub przed telewizorem. Jada gotowe dania z supermarketu bo mu się nie chce gotować dla jednego, w łazience ma pastę do zębów, mydło i krem do golenia. Jest niezależny, pewny siebie i wie czego chce od życia - a chce właśnie tej kobiety, koniecznie pięknje, koniecznie o dziesięć lat młodszej. Bo on jest przecież samcem - królem świata!

Ech!.....