Jestem mordercą. To oficjalne.

Wczorajszy wieczór był bardzo udany, spałam jak zabita, obudziłam się w świetnym humorze i co?
Od razu, na powitanie pięknego słonecznego choć wciąż niesłychanie wietrznego dnia, zostałam mordercą. A wszystko przez tego Heńka...
Dopiero co pod przeleciała przez nas Gertruda, a już goni ją Henry. Mniej deszczu za to gorszy wiatr. No i wziął Henryczek i drzewo wielkie wywrócił, w samym środku miasta, akurat na mojej trasie do pracy. Wiadomo, droga zablokowana, korek straszliwy. Na szczęście miałam możliwość skręcić zawczasu na drogę okrężną, poza miasto, bo kto normalny lubi stać w korku. No i jak przejeżdżałam obok wioski (wyobraźcie sobie sznur samochodów jadących z taką samą prędkością 30 mil na godzinę, bo nie ja jedna miałam ten pomysł) to nagle kątem oka zobaczyłam kroczącego dziarsko wprost pod moje koła ptaka. Coś pomiędzy dużym gołębiem a kaczką, prawdopodobnie kuropatwa. Nie biegło, nie leciało, po prostu szybko maszerowało. Trwało to ułamek ułamka sekundy, zdążyłam ściągnąć nogę z gazu i pomyśleć że może się uda... Nie udało się. Poczułam lekkie pyknięcie koła i jak popatrzyłam we wsteczne lusterko to zobaczyłam tylko kupkę piór zanim zniknęła pod kołami kolejnego samochodu.
Poczułam się okropnie. Gdy zaparkowałam pod pracą, obejrzałam samochód ale nic, dosłownie nic nie było widać. Nie tak jak wtedy gdy na autostradzie walnęłam ptaka tak że mi tablica rejestracyjna się pogruchotała i miałam przedni grill cały w piórach. Dzisiaj nic, po prostu nic. Ja tego ptaka po prostu... przejechałam. Za każdym razem kiedy o tym pomyślę czuję wewnętrzne drgawki, bo nie potrafię porządnie robaka zabić, to znaczy gazetą czy czymś to jeszcze mogę walnąć, ale nie jestem w stanie przygnieść, bo odgłos miażdżenia jest po prostu dla mnie nie do zniesienia, a tu zmiażdżyłam ptaka! Własnym kołem!
Udaję się w stan żałoby.