Nie chcem ale muszem

Chciałoby się powiedzieć jak w tytule. Wpadłam w taki wir myślowy że naprawdę nie wiem co robić a muszę coś zrobić bo dłużej nie wytrzymam tak jak teraz. Chciałabym, naprawdę chciałabym mieć na wszystko wywalone, żyć sobie własnym życiem nie troszcząc się o nikogo i o nic. Naprawdę uwierzyć że co będzie to będzie, niech się dzieje wola nieba bla bla  bla... A tak to tylko udaję. Uzależniłam się od własnych decyzji, a jednocześnie straszliwie się ich boję. Wymyślam więc w zastępstwie różne projekty, wyzwania, przygody. Co gorsze, zaczyna mi się wydawać że to wszystko to tylko próba ukarania siebie samej za to że zdarzyło mi sie mieć marzenia które nie mogą zostać spełnione. Więc wyszukuję zastępstwo, na zasadzie "na złość babci nie zjem kolacji".
I wiecie co, tak spacerując po tych górach w niedzielę nabrałam przekonania że moje życie tak naprawdę nie jest nic warte, że tak naprawdę to nikogo nie obchodzi co ja robię, gdzie ja jestem, co czuję, jak żyję. Że tak naprawdę to jestem tylko tyle warta na ile się oceniam sama w swoich oczach. Że w razie potrzeby jedyną osobą na którą mogę liczyć jestem ja!
Ta myśl napełniła mnie tak niewyobrażalnie wielkim smutkiem że jest on niemożliwy do usunięcia na tę chwilę. Ten smutek we mnie rośnie, zagłębia się pogrubia, a co gorsze nie jest on w ogóle podobny do uczucia na przykład złości, gdzie czuje się pęczniejący balon który zaraz pęknie i rzeczywiście pęka, wywalając złość gdzieś w powietrze. Smutek przenika na wskroś i do samego wnętrza, każda komórka mojego jestestwa jest nim wypełniona bez możliwości wydostania się na zewnątrz. Straszne jest to że smutkiem tym zarazić mogę otoczenie, więc izoluję się od wszystkiego jak tylko się da. Nawet w pracy siedzę za biurkiem, nie wstaję, częstotliwośc picia herbaty zmalała o 70 procent, jeżeli cokolwiek robię to tylko dlatego że muszę. Gdyby jeszcze smutek zechciał pożreć mi część ciała to byłoby fajnie, ale niestety, muszę się bujać ze zwisającym brzuchem i oponką na plecach. On pożera za to moją duszę, nie myślę, nie czuję, nie odbieram bodźców. Zapuchnięte, czerwone oczy nie produkują łez. Ja doskonale zdaję sobie sprawę z przyczyny mojego samopoczucia. Coś muszę zrobić, chociaż wcale nie chcę. Nie chcę bo się boję. Boje się że strace ten promyk nadziei, że spale za soba mosty które z takim trudem budowałam. Nie chcę ale muszę, o boszszsz, a może jest jakieś inne wyjście??