Mój kot mnie nie kocha.

Tiggy to jest właściwie kot męża, bo to on go wybrał w schronisku. Na początku, jak to bywa, każdy w domu rywalizował o miłość kota, a on, jak to kot, wszystkich miał jednakowo w poważaniu i każdego obdarzał taką samą porcją zainteresowania. No może mnie szczególnie, bo przecież nie mogłam po schodach przejść żeby mnie łapą nie zaczepił czy zębiskami się nie wczepił. Łapę jeszcze znosiłam, bo pazurów swych raczej nie wyciągał, ale zębiska trudno mi było zaakceptować, szczególnie że zostawiały czerwone ślady na moich łydkach. No ale uczyliśmy się wszyscy kota, a on się uczył nas. Tiguś nie za bardzo wylewny jest w swych uczuciach, nie przychodzi na kolana, protestuje jak mu się czegoś zabrania ale też przymila niesłychanie gdy czegoś chce. Po tych trzech latach komunikacja z nim jest wręcz wspaniała, potrafi wskazać czego chce, a nawet zaprowadzić w miejsce gdzie to jest. Nie muszę chyba wspominać że w głównej mierze chodzi o jedzonko i smakołyki, ale o zdechłe myszy też. Tiguś kocha wszystkich tak samo.
Migusia to właściwie mój kot, chociaż to córka się z nią zaprzyjaźniła w schronisku. No ale jak tu się nie zaprzyjaźnić z maleńką czarną kulką która namiętnie wdrapuje ci się na ramiona? Dzisiaj kulka waży trzy kilo a na ramiona nadal się wdrapuje, ku utrapieniu córki bo to jej ramiona :-)
Od kiedy mamy Migusię czuję że mamy kota w domu. Nie żeby Tiguś kotem nie był, ale to po prostu dwa różne światy. Pewnie dlatego że mała jeszcze jest mała, a na pewno że była z nami od maleńkości, uwielbia pieszczoty, przesiaduje na kolanach, mruczy głośno gdy tylko ludzka dłoń zbliży się do jej futerka, przynosi zabawki i w ogóle, wulkan radości i energii. Co za kontrast do dystyngowanego Tigusia!
No i właśnie zdałam sobie sprawę że Migusia mnie już nie kocha. Bo jak była maleńka to spała ze mną na poduszce, albo pod kołderką. A teraz śpi na mężu. O!