Słuch absolutny

Zostałam obdarzona słuchem absolutnym. Jako dziecko byłam piekielnie uzdolniona muzycznie, potrafiłam powtorzyć każdą piosenkę, zagrać ze słuchu każdą melodię na moim małym zabawkowym pianinku, które miało 3 oktawy. Rodzice się cieszyli, jakie mądre dziecko, jakie zdolne. A kiedy zaproponowano mi szkołę muzyczną w pierwszej klasie szkoły podstawowej, najpierw było "ALE ZA TO TRZEBA PŁACIĆ",  a kiedy okazało się że nie trzeba, "ALE TRZEBA ZAPROWADZAĆ I PRZYPROWADZAĆ A JA NIE MAM CZASU". I tak się skończyło moje marzenie o graniu na pianinie. A właściwie to się nie skończyło. Kiedy tylko dorwałam pianino, gdziekolwiek, w szkole (chociaż nie wolno było), na koloniach, w hotelach, zawsze próbowałam grać jedną ręką zasłyszane melodie, mogłam tak siedzieć i grać w nieskończoność. Cóż, nie było warsztatu.
W międzyczasie zajęłam się sportem, z sukcesami, przecież zdolna byłam bardzo i mądra, i pełna talentów, które gdzieś musiałam rozwijać. A że sport zajmował mi wiele czasu, na granie już go nie miałam. Ale śpiewałam w szkolnym chórze.  Śpiewałam zresztą zawsze, ale tylko dla siebie, bo odkąd skończyłam jakieś 12 lat, wstyd zabierał mi całą moc i nie byłam w stanie przed nikim śpiewać.
Gdy byłam na studiach, przestałam się wstydzić, śpiewałam na korytarzu do rana, chłopcy grali na gitarach, a ja śpiewałam. Kiedy przyszło jechać na spływ kajakowy, była gitara a nie było nikogo do gitary, zobowiązałam się że ja będę grać. Pożyczyłam jakiegoś rzęcha, i w dwa tygodnie nauczyłam się grać ze dwa śpiewniki, tak że towarzystwo miało rozrywkę przez cały spływ.
Potrafię grać na większości instrumentów, nie jakoś specjalnie dobrze, bo nigdy się nie uczyłam, ale zagram każdą melodię ze słuchu, nigdy z nut. Potrafię nastroić gitarę i skrzypce, a tak, nawet skrzypce bo moja latorośl grała na skrzycach wiele lat. Nawet nauczyłam się na nich trochę grać.
I to jest właśnie moje nieszczęście. Wszystkiego po trochę, nic dobrze. Słuch absolutny mi w tym owszem pomaga, ale mam wielki żal do matki że nie wysłała mnie do szkoły muzycznej z lenistwa czy sobie tylko znanych innych powodów. Słuch absolutny to dar, ale też przekleństwo. Ile razy potrafiłam iść wręcz "na noże" z kimś kto nieprawidłowo rozpoznał melodię czy artystę, ile razy kłóciłam się do upadłego z osobami które później mnie przepraszały za pomyłkę! Kosztowało mnie to i kosztuje wiele nerwów, bo ja po prostu wiem że mam rację a dobre wychowanie nakazuje mi przyznać ją "głupszemu". Ludzie nie wierzą że ktoś może mieć słuch absolutny, szczególnie ktoś taki jak ja, ktoś kto nie zajmuje się muzyką na codzień. I ja się im nie dziwię. Wcale.