Gorszy ból

Zdarzają się w życiu takie chwile, że serce człowiekowi pęka na milion kawałków, ale zanim pęknie to nabrzmiewa żalem, goryczą i bólem nie do opisania. Ciało w tym miejscu faktycznie boli, momentami tracimy oddech, rozpiera nas rozżarzona kula, która jeszcze chwila i wyrwie się z piersi i eksploduje uwalniając w przestrzeni ogień. Czekam na tę eksplozję z niecerpliwością, chcę żeby się to wszystko już wreszcie skończyło, ale zbawienie nie nadchodzi. Niby wiem, bo przecież mi powiedzieli, że każdy kolejny dzień przynosi ukojenie, ale jego nie ma, przed oczyma ciągle przesuwają się obrazy a w głowie kołacze natrętna myśl: Dlaczego???
Łzy ciągle płyną z oczu, a wydawało się że już ich nie ma. Dusza wyje w rozpaczy, miota się pomiędzy czasem a przestrzenią, szuka odpowiedzi na pytanie ale jej nie znajduje. Żyć jakoś trzeba, rachunki opłacić, praca, ale jak tu pracować kiedy się nie myje, nie je, nie śpi, nie myśli. Alkohol pomaga zapomnieć ale tylko na chwilę. A kiedy już już, wydaje się że rzeczywiście mieli rację, że czas goi rany, że jeszcze chwila i się podniosę, to wtedy przychodzi zupełnie przypadkiem, ten moment którego bałam się najbardziej, który rozrywa posklejane plastrem rany i rozdrapuje je na nowo, z jeszcze większą siłą, głęboko... Chcę zasnąć i obudzić się kiedy już będzie po wszystkim, chcę żeby mi w końcu serce pękło, żeby się to wszystko w końcu skończyło, ale ono nie chce...

Wiecie że istnieje jeszcze gorszy ból?
Wtedy kiedy komuś, kogo kochamy najbardziej na świecie, dzieje się krzywda a my zrobiliśmy już wszystko i nic więcej nie jesteśmy w stanie zrobić...