Krótka notka o tym że żyję, ale co to za życie

Jak w tytule. Żyję, ale co to za życie.
W połowie lipca walnęło mnie coś w prawym boku, łupnęło i nie popuściło przez dwa dni. Nie byłam w stanie schodzić po schodach, na szczęście łazienkę mam na piętrze, a jeść mi się nie za bardzo chciało. Był moment, że prawie zdecydowałam, żeby mnie Chłop do szpitala wiózł, ale po chwili uznałam, że sytuacja nie jest z rodzaju tych krytycznych, więc przetrzymałam z postanowieniem, że jak nie przejdzie to pojadę następnego dnia. Ale następnego dnia zaczęło trochę puszczać, na tyle, że nie odwołałam rodzinnej kolacji w restauracji z dzieckami. Dziecka wyraziły najgłębsze zdumienie, że matka nie pije alkoholu i je też nie za bardzo, po czym dowiedziawszy się przyczyny kazały natychmiast iść do lekarza. Powiedziałam, że pójdę jak mi nie przejdzie.
Ale przeszło. Znaczy nie przeszło. Znaczy silny atak już nie nastąpił, ale łupanie przemieściło się w nieokreśloną część dolnego brzucha. Znaczy - wszędzie, z przodu, z tyłu, z boku, z drugiego boku. Poszłam do lekarza. Przepisała mi zaległe badanie krwi na tarczycę i usg brzucha.
Badanie krwi mnie zaskoczyło i przeraziło jednocześnie. Mam niedczynność tarczycy. Tadam! No mam, wiem że mam bo od dwunastu lat borę tę cholerną tyroksynę, codziennie mała tabletka na czczo, koniecznie co najmniej pół godziny przed jedzeniem, co rok badania okresowe, co rok w najlepszym porządku. Aż do teraz. TSH mam większe, niż miałam gdy mnie zdiagnozowano. I tu popełniłam duży błąd. Byłam tak skupiona na tych fikach mikach co mi się dzieją w brzuchu i tak zaskoczona wynikami, że zgodziłam się potulnie z tym co powiedziała pani doktor. A powiedziała tak - Jak nic się nie dzieje, to ona proponuje nic nie robić, może to jednorazowy skok, niech przyjde za trzy miesiące to sprawdzą krew ponownie i wtedy podejmiemy kroki.
Poszłam do domu. Chodzę po internetach, szukam. Natrafiłam na wytyczne NHS (służba zdrowia) w sprawie nagłego wzrostu TSH. Patrzę - jak nie ma objawów to nic nie robić, powtórzyć badania za trzy miesiące. Jak są objawy to zwiększyć dawkę tyroksyny, powtórzyć badania za trzy miesiące. No tak. Pani doktor trzymała się wytycznych. Bo ja NIE POWIEDZIAŁAM jej o tym, że od kilku miesięcy mam skórę suchą jak nosorożec, NIE POWIEDZIAŁAM że od maja zaczęły wypadać mi włosy i mój bosze, przysięgam, że mam tych włosów w chwili obecnej może jedną trzecią tego co miałam, to jest po prostu tragedia, wyłażą garściami, głowę myję tylko raz w tygodniu, bo jakbym myła częściej to nic bym już na głowie nie miała. POWIEDZIAŁAM, że czuję się bardzo zmęczona i ospała, ale że może to mieć związek z moim brzuchem.
Poczyniłam kalkulacje. Nie robić nic, za trzy miesiące kontrola krwi, wyniki po tygodniu, wizyta u doktorki po następnym, większa dawka leków (zakładam że dostanę) zacznie działać po sześciu. Czyli mam być w TAKIM STANIE do końca roku??? Podjęłam decyzję. Sama sobie zwiększyłam dawkę leku. Kroję tabletki na pół i biorę dodatkową połówkę co drugi dzień. Codziennie się boję, bo wiem jakie mogą być skutki. Ale nie mogę tego robić nielegalnie, bo po tych trzech miesiącach wyniki się poprawią, więc jak się poprawią to nic nie trzeba będzie robić i sama sobie zaszkodzę. Poza tym, leków mi nie wystarczy. Umówiłam się więc na wizytę "telefoniczną", w czwartek. Powiem co i jak i poprosze o zmianę dawki. Nie sądzę, żeby odmówiła.
USG mam w środę. I uwierzcie mi, najbardziej boję się tego, że nic mi tam nie wykryją. Fiki miki wciąż w brzuchu skaczą. To już będzie jakieś sześć tygodni.