Niedobra

Po pracy zajechałam do sklepu kupić kilka podstawowych produktów, które się wlaśnie skończyły, a raczej zostały pożarte - chleb (bo nie miałam czasu piec), mleko, szynka, ser, takie minimum lodówkowe. Wysiadłam z samochodu pod domem, wychodzę, kot siedzi, ale zamiast normalnie przyjść i się przywitać jak zwykle, siedzi na ławeczce tyłem do mnie i udaje że mie nie widzi. Co jest? Wołam: Tigusiu, Tiguuuuuusiu, chodź do mamusi! A ten zdrajca jeden, jak siedział tak siedzi. No coż. Wyciągam reklamówki z bagażnika, wlekę się z nimi do domu, a tu jak mnie nagle coś nie pacnie w łydkę! Na szczęście bez pazurów, boby było i po rajstopach i po łydce. Bo przecież nie po kocie.

No wlazł za mną do domu, jak nie miał wleźć jak musiał zobaczyć co w torbach siedzi. Wsadził nos w każdą z nich, parchnął oburzony i znowu mnie po łydce. No i wtedy mnie oświecili. Mąż z synem oczywiście, że żarcie dla kota się skończyło i nie ma, więc dostał tylko maleńką puszeczkę, która leżała gdzieś na dnie zapomniana, z czasów kiedy próbowaliśmy wszystkie karmy i żadna mu nie smakowała, zwłaszcza w puszce. Co miał biedny Tiggy zrobić, zeżarł, i pierwszy raz wylizał miskę do czysta. I miał nadzieję że żarcie w torbach przyniosę a ja nie przyniosłam, niedobra. A przecież ma w miseczce obok suchą karmę cały czas, jak głodny to niech sobie doje. Ale gdzie tam, pan hrabia Tigiński zawsze dostaje mokrą karmę o tej porze to ma być mokra, suchej żreć nie będzie! I co ta niedobra miała zrobić, wzięła zajrzała do spiżarki, wyjęła puszkę tuńczyka w oleju, tę dla ludzi którą koty lubią najbardziej i dała biednemu maleństwu. Nie całą, połowa została dla synka. Taki chudy, niech też coś ma z życia.

A Tigusiowa szafka zapełniona została ponownie różnymi rodzajami karmy, puszki, tacki i saszetki - niech żre, niech ma, a więcej i tak nie dostanie bo kot ma mieć figurę kota a nie foki.