Ścieżka na szczyt zaczyna się na parkingu i jest początkowo dość łagodna, prowadząca wśród wrzosowisk. Na niziutkich krzaczkach uśmiecha się jeszcze wiele jagód. Zjadłam sobie małą garść, były nawet słodkie.
W oddali widać wzniesienie. Ale to jeszcze nie szczyt.
NIeco wyżej, tuż przy ścieżce, czerwone jagody. Spróbowałam jedną w nadziei że sie nie zatruję. Nie była zbyt smaczna, lekko gorzkawy miała posmak, ale ślicznie wyglądają te owoce na krzaczkach. Zagryzłam czarną jagódką.
Nie wiem czemu z dołu ten kamień przypominał mi sfinksa. Na zdjęciu już na sfinksa nie wygląda.
W głębi widać jezioro Tay.
A tu, w bardzow dużym powiększeniu, Highlandy właściwe.
Nie wiem co to poniżej, ale do tego jeszcze wrócimy.
Pogoda była przecudna, a cała ścieżka i wszystkie skały i nawet maleńkie kamienie, świeciły. Nie byłam przekonana czy to po prostu blask słońca czy refleksy moich polaryzowanych okularów robiły takie efekty, dla pewności próbowałam zrobić zdjęcie przez okulary. Oczywiście że nie wyszło. Ale kamienie świeciły. Na złoto, srebrno, biało, różowo, niebiesko... Mam dowód bo zabrałam ze sobą trzy egzemplarze, złoty, srebrny i mały krzemień. Te kanienie po prostu wyglądają jakby były posypane brokatem i taki drobniutki brokat zostaje potem na ręce, jak się podniesie taki kamień.
Droga na szczyt była dość uciążliwa. Już zapomniałam o różnicach temperatur, ale byłam przygotowana. Początkowo szłam w krótkim rękawku, ale docierając do tego miejsca moje ramiona zaczęły robić się lodowate a oddech świszczący, więc założyłam bluzę i wiatrówkę.
Oczywiście, jak to w górach, wydaje Ci się że już już jesteś na górze, a gdy tylko na nią wejdziesz zauważasz że... to jeszcze nie to, że zaraz będziesz wchodzić na kolejny, jeszcze wyższy szczyt.
Zeby wejść na Ben Lawers trzeba przejść przez mniejszy szczyt, Beinn Ghlas, mierzący 1103 metry.
Beinn Ghlas
I rzut okien na Loch Tay.
Oczywiście nie obyło się bez selfie. Potwór z Gór :-)
Droga na szczyt.
To już Ben Lawers.
Podręczniki piszą że Ben Lawers ma 1214 metrów ale Endomondo napisało mi 1217. Być może Brytyjczycy źle przeliczyli ze stóp na metry :-)
No i jak tu nie poczuć że się jest na dachu świata? Dookoła widzisz tylko góry... Cudownie.
Nie wracałam tą samą trasą. Wybrałam łagodniejsze, za to chyba znacznie dłuższe zejście stokiem. Kolana zaczęły mi nawalać i nie chciałam ich jeszcze bardziej przeciążać schodząc stromo w dół.
Droga dookoła góry była również bardzo malownicza.
Udało mi się sfotografować w powiększeniu to na co zwróciłam uwah=gę wcześniej. Dalej nie mam pojęcia co to jest. Jakby część łąki okryta tkaniną.
Droga w dół okazała się być znacznie dłuższa niż oczekiwałam. Nogi weszły mi nie powiem gdzie. Gadałam sama do siebie po polsku i angielsku, rzucałam kur(*)ami i fakami na prawo lewo i do przodu, w końcu jak już było równiej to zaczęłam biec, o mało co sobie nie skręcając kostki na kamieniach. Pomimo że parking widać było z daleka, okazało się to być jakieś dwa kilometry. Ale wolałam biec niż iść bo iść już nie mogłam a biegnąc byłam bliżej niż dalej. No i jakoś dotarłam. Endomondo pokazało mi 11,34 kilometra, wysokośc startowa 414 metrów, wysokość maksymalna 1217 metrów. Czas - 2:59:54 ale przecież postojów mi nie liczyło ani krótkich zatrzymań. Całość zajęła mi znacznie dłużej, bo zaczęłam około 11.15 a skończyłam około 16.00.
W drodze powrotnej zatrzymałam się jeszcze przy uroczym jeziorku Loch Lubnaig, gdzie zjadłam kanapkę i zrobiłam trzy zdjęcia.
Do domu wróciłam około 20.00, z twarzą przypaloną słońcem, obolałymi nogami i opuchniętymi dłońmi, ale szczęśliwa i mentalnie zrelaksowana. Bo kto wie, być może była to moja ostatnia góka wędrówka? Z takimi kolanami, kto wie...
