Post piątkowy wcale nie wesoły

Kiedy nagle zdajesz sobie sprawę, że już dłużej się nie da tak jak do tej pory, że już nie wytrzymasz, że to ponad Twoje siły. Kiedy te oczy, które patrzyły na Ciebie przez całe życie, patrzą a nie widzą, widzą ale nie rozpoznają. Kiedy budzisz się codziennie rano obok najbliższej Ci przez tyle lat osoby, ale zamiast niej widzisz kogoś obcego, kogoś zupełnie Ci nieznanego. Kiedy drżysz ze strachu przed spuszczeniem jej z oczu choćby na moment, bo może sobie coś zrobić przez przepadek, przez nieuwagę, a ona wszystko robi nieuważnie i beztrosko. Kiedy nie nadążasz z kolejnym praniem zabrudzonych ubrań, z kolejnym sprzątaniem łazienki, z kolejnym karmieniem, z kolejnym myciem po raz osiemnasty. Kiedy zdajesz sobie sprawę, że nadzieja, którą miałeś przez ten cały czas, była ułudą, marzeniem niemożliwym do spełnienia. Kiedy nagle dociera do Ciebie, że nic już nie wróci, ani się nie zatrzyma, że jednak gorzej znaczy naprawdę źle. Kiedy wszystko czego chcesz w tym momencie to odrobina oddechu i spokoju. Kiedy bijesz się z myślami, czy nie lepiej żeby koniec nastąpił szybciej. Kiedy uzmysławiasz sobie, że należy podjąć jakieś kroki, zatwierdzić jakieś decyzje, i kiedy wiesz, że decyzje te złamią Ci serce, kiedy czujesz się świadkiem skazania najbliższej osoby na karę śmierci i wiesz, że nie ma złagodzenia kary, nie ma odwołania, a najgorsze jest to, że nikt nie jest w stanie zaplanować daty wykonania wyroku. Jedną nogą jeszcze tu, a drugą już nie wiadomo gdzie...

(Foto: Internet)

Areszt tymczasowy

Prace ogródkowe trwają. Wczoraj nie było płotu, byliśmy więc otwarci na zwierzynę polną i ludzką różnego kalibru, ale chyba nic nas nie nawiedziło.

Koty oczywiście czekały na mnie z wyjściem, po czym znowu wyszły zdumione. 

Pogoda była wstrętna, cały dzień siąpiło na przemian z regularnym deszczem, wszystko było mokre, ziemia nasączona, prawdziwe wstrętne czarne gęste błoto, wybraźcie sobie świeżą ziemię i deszcz. 

I te koty w tym błocie. Szczególnie po zeskoczeniu prosto do niego z płotu, bo przecież pomimo że zdemontowany to częściowo jednak jest. A jak jest płot to trzeba na niego wejść. Proste.  

Porozścielałam więc tymczasowo perskie dywany po podłodze, jak w ubiegłym tygodniu kiedy padało, żeby zwierzęta chociaż łapy przetarły zanim pójdą na pokoje. 

Chwilę działało, aż do momentu kiedy Tiguś wskoczył na meble w kuchni. A potem zobaczyłam czarne plamy z błota na schodach. No cholera jasna!

Jak zobaczyłam ich stópki to mnie zatkało. Na Miguśce wcale nie było widać, ta przynajmniej dała się trochę powycierać. Za to z Tiguniem za nic na świecie bym nie wygrała, zamknęłam go więc na chwilę w kuchni, żeby chociaż błoto zastygło. I powzięłam postanowienie.    

Niestety, zostałam zmuszona zdecydować się na zamknięcie ich we więźniu, dopóki trwają prace budowlane. Zablokowałam klapkę, zastawiłam dodatkowo ciężkim pudłem żeby szybki nie wywaliły (widziałam na YouTube że można), pozbierałam szmaty z podłogi, przyniosłam kuwetę i zapasy żwirku z garażu i oznajmiłam Chłopu, że tymczasowo drzwi do ogrodu pozostają zamknięte, wychodzić będziemy drzwiami głównymi. Jest z tym urwanie głowy trochę, bo jak chcę coś z garażu to muszę dom obejść dookoła, ale damy radę. 

Koty nie były szczęśliwe, rano zastałam pudło odsunięte od drzwi, ale trudno. 

Właśnie dzwoniłam do chłopaków. Wszystko idzie dobrze, mają zamiar dzisiaj skończyć prace budowlane, a jutro dokończyć grzebanie w ziemi, położyć trawę i wyczyścić to co nabrudzili :-) 

I koty będą mogły w końcu wyjść z więźnia! A ja w końcu będę mogła dokończyć ławeczkę.

Sodomia i Gomoria na własnym podwórku

No i się zaczęło. W pracy dostałam telefon od Chłopa, że panowie przyszli i zostało ustalone, że na początek ściągną płot, wytną opierające się na nim drzewo i wbetonują nowe słupki, a nazajutrz, jak wszystko już ładnie zaschnie to dokończą płot i zajmą się ziemią. Nietrudno się więc domyślić, że cały dzień drżałam z niepokoju, co zastanę jak wrócę. Cały dom otwarty na dziką przestrzeń, bez płotu jak żyć, no jak żyć? Wracam więc, a tu płot stoi jak stał. Zaglądam do kontenera, a tam dwie trzecie już zapełnione. Syf na podjeździe, ubabrane ziemią i w dodatku popadał przelotny deszcz, więc wszystko zamieniło się w cienkie błotko. Wchodzę przez bramkę, a tam pusto. Nie ma już opony od traktora, nie ma olbrzymich krzaków rozmarynu i tymianku, nie ma tych durnych desek pozbijanych w byle jakie skrzynki z "ziemią", za to jest ładnie wygrabiony i przygotowany teren, poprzykrywany specjalną folią w miejscach gdzie mają byc płyty chodnikowe.  No dobra, połowa "ziemi" im jeszcze została do wywalenia, ta bezpośrednio przed wejściem do domu, w miejscu gdzie ma być li i wyłącznie trawa. Poza tym jak na terenie budowy. Jakieś taczki, łopaty, w sumie nawet nie taki wielki syf.
Koty bardzo ucieszyły się widząc mnie z powrotem, widać było, że nie wychodziły z domu przez ten cały czas. Nie dziwię się, obcy faceci się kręcą po ich terenie! Od razu po jedzeniu (wiadomo że są sprawy WAŻNE i NAJWAŻNIEJSZE!) wyskoczyły oba na podwórko, niezwykle zaciekawione i zdziwione zmianami, które zastały. Tiggy najpierw rozglądał się nerwowo, jakby nie poznawał.

Potem poszedł pozwiedzać dobrze przecież znany teren. 

W międzyczasie drugą stroną chodnika nadbiegła Migusia, równie zdziwiona. 

Początkowo oba bały się stąpać po nowej płachcie na ziemi, ale spróbowały delikatnie i jakoś poszło. Z tą płachtą jest o tyle dobrze, że to najszybsza droga ucieczki, więc nie przynoszą aż tyle ziemi na łapach. A dzisiaj rano Migusia już bez obawy wyszła sobie na dwór, bezstresowo wykopała sobie dołek w nowo nawiezionej i wygrabionej ziemi i zrobiła sobie siku. 

Od Chłopa dowiedziałam się, że zmiana planów nastąpiła, ponieważ Panowie zapomnieli, że płot ma dwie części i nie przywieźli wystarczającej ilości słupków. Tak że płot runie dzisiaj. A właściwie, jak mi zdał relację przez telefon Chłop, już runął, wraz z drzewem. Ach ach ach, coraz bardziej mi to zaczyna wyglądać :-)