Moje pierwsze wagary odbyły się, a jakże, w Dzień Wagarowicza jakieś trzydzieści parę lat temu. Zapewne pamiętacie jak to kiedyś bywało, umawiała się cała klasa na wagary a potem i tak wszyscy przychodzili. No i to był właśnie ten mój pierwszy w życiu raz. Jako wzorowa uczennica i w dodatku bardzo grzeczna i poukładana (bo przypomnę że nie zawsze zdolności edukacyjne idą w parze z zachowaniem), nigdy się na nic takiego nie pisałam, bo ja szkołę tak naprawdę bardzo lubiłam. Ale tym razem stanęło że jak wszyscy to wszyscy. Zamiast do szkoły, spotykamy się wszyscy w pobliskim parku a potem się zadecyduje.
Nadeszła godzina zero. Z najlepszą przyjaciółką zamiast w kierunku szkoły udałyśmy się w umówione miejsce, usiadłyśmy na ławce, czekamy. Jakies piętnaście po ósmej nadeszło jeszcze dwóch kolegów, mówiąc że oni co prawdda na wagary się wybrali jak wszyscy (!) ale ida do domu jednego z nicjh bo ma wolną chatę i będą palić papierosy. I czy my też chcemy. Nie chciałyśmy.
Po godzinie zrobiło się nudno, nikt więcej się nie pojawił, przechodnie zaczęłi się nam przyglądać z podejrzliwością, przecież powinnyśmy byc w szkole, a nie na ławce w parku. Postanowiłyśmy że wyjeżdżamy z miasta.
Wsiadłyśmy w autobus numer 2, który miał najdłuższą trasę i obsługiwał okoliczne wioski, i pojechałyśmy. Zaczął padać deszcz. Przejechałyśmy tym autobusem tak ze dwie pętle w tę i z powrotem, ale w końcu kierowca zapytał czy my gdzieś jedziemy, bo jemu się wydaje że ze szkoły uciekłyśmy. My że nie, absolutnie, zostałyśmy wysłane przez panią nauczycielkę w celu zebrania materiału do zielnika, a nie mogłyśmy się zdecydowac w której wiosce wysiąść i czy on nie wie gdzie jest najlepsza łąka. Wciąż padało...
Około dwunastej już było jak wysiadłyśmy z autobusu, już nie padało a my poszłyśmy z nudów na miejski rynek, przysiadłyśmy na ławeczce i zaczęłyśmy obgadywac przechodzniów.
Dosiadła się jakaś baba. Celowo użyłam tego słowa, bo baba byla niska, krępa, czarne długie kręcone włosy, długa spódnica. Nikt wtedy nie nosił długich spódnic, a już broń buk takich włosów. Usiadła na ławeczce i zapytała, mrugając porozumiewawczo okiem:
- Co, na wagarach?
- Ależ nie, my już skończyłyśmy lekcje, odpoczywamy.
- Dobra dobra, przy mnie nie musicie się ukrywać, ja tam doskonale wiem jak to z Wami młodymi bywa.
Popatrzyłyśmy z koleżanką na siebie...
Zaczęłyśmy konwersację, o kwiatach, o budynkach, o księżycu. I że pani jest wróżką, i że mieszka w pobliskiej wiosce pod numerem takim-to-a-takim to jak chcemy to możemy przyjechać, powróży nam, nic od nas nie weźmie bo my młode i nas lubi. Tu nie może wróżyć, bo milicja. Obiecałyśmy że przyjedziemy oczywiście.
Tak sobie rozmawiając, zgłodniałyśmy i wyciągnęłyśmy po suchej bułce z przedziałkiem, które zakupiłyśmy w niedalekiej piekarni, na więcej nie miałysmy kasy bo trzeba bylo wydać na bilety, bułki wciąż pysznie pachniały. Widząc to baba wyciągnęła z torby pyszną aromatyczną kiełbasę i dała nam po kawałku. Po całym wielkim pętelku. Sama też zagryzała. Ta kiełbasa była pyszna, razem z suchą świeżą bułką wydawała się po prostu ambrozją. Do dziś pamiętam ten smak, smak wagarów.
P.S. Jako wzorowej uczennicy, wagary zostały mi podarowane. Upiekło się również mojej koleżance która poszła na wagary z wzorową uczennicą. Dwóch kolegów palących papierosy dostało naganę do dziennika. Dwie koleżanki, które tak jak chłopcy, zostały u jednej w domu i paliły papierosy, zostały przyłapane przez rodzica. Skończyło się karą niewychodzenia z domu do odwołania. Jeden chłopak, który tak jak my, ruszył w stronę ławeczki w parku, został po drodze przyłapany przez ojca i doprowadzony za ucho do szkoły. Cała reszta klasy poszła tego dnia grzecznie do szkoły. Donosiciela nigdy nie znaleziono :-)
