Iwona pociesza.

Mój blog powinien zmienić nazwę na Zmagania ciała. Chciałabym, żeby Dusza miała wszystko w dupie, usiadła w kącie i czekała, ale ona nie, ona mi całkiem złą robotę robi, podstępem podszeptując "A po co?" "Przecież nie chce ci się" "Nie idź, nie rób, za dużo wysiłku"... A ciało słucha. Nie buntuje się, nie sprzeciwia, grzecznie wykonuje polecenia zdradzieckiej duszy, która niezmiennie podpowiada: "A daj se spokój..."
No to sobie daję. Najchętniej bym tylko spała. Jeszcze czeka mnie kilka badań laboratoryjnych, bo to co się dzieje to normalnie jakiś przypał. Mam niedoczynnośc tarczycy, astmę i z tym nic się nie da zrobić, z tym się żyje i z tym się umiera. A teraz jeszcze podejrzewają cukrzycę. W pierwszym odruchu to prawie bym ich śmiechem zabiła. Ja cukrzycę? Przecież ja cukru prawie nie jem, ciśnienia wysokiego nie mam, tłusta co prawda jestem ale nie otyła. Ale teraz się zaczęłam zastanawiać, może jednak, tak bezwiednie, tak podstępnie się zaczyna? Jak mi to jeszcze wykryją to nic tylko sobie strzelić w łeb. A ten blog umrze razem ze mną.
Ale jestem z tym pogodzona, przecież noszę w sobie najbardziej śmiertelnego, jedynego dotąd poznanego z tak naprawdę 100% skutecznością wirusa, zwanego życiem. I pocieszcie się, że Wy też.