Szczęśliwego Nowego Roku!

To były najgłupsze święta w moim życiu. Wigilii nie było, świąteczny dzień spędzony w domu teścia był taki jak on sam, pusty, blady i bez żadnego wyrazu, choć staraliśmy się z Chłopem trzymać fason. W końcu on takie święta miał przez lata całe, dobrze że przy mnie trochę zmienił przyzwyczajenia i zobaczył, że można trochę inaczej. Drugi dzień świąt taki sam jak pierwszy, tylko wieprzowina zamiast indyka na obiad. Nawet pić mi się za bardzo nie chciało, dobrze że się wyrwaliśmy na małą wycieczkę po pobliskiej mieścinie, bo inaczej to byśmy do końca zwariowali. W drodze powrotnej spytałam Chłopa, czy cieszy się, że jedzie do domu, na co on ku mojemu zdziwieniu odparł, że nawet bardzo, będzie mógł chodzić sobie nago kiedy będzie chciał i ojciec nie będzie się co rano darł: Czy ktoś w końcu wstaje??

A po świętach pojechaliśmy do znajomych na dwa dni, gdzie świetnie się bawiliśmy, jedliśmy i piliśmy, a w dodatku wygrałam Oscara! Oskar został ufundowany przez Lindę dwa lata temu, kiedy bawiliśmy się razem na Sylwestra i Nowy Rok. Zostaje przyznany corocznie za największą ilość punktów zdobytych w licznych konkursach i grach. Na przykład robienie z balonów kapelusza w kształcie łabędzia. Albo rysowanie scenki zimowej z udziałem Mikołaja na saniach - z zamkniętymi oczami. Albo rysowanie Mikołaja na papierowym talerzu umieszczonym na własnej głowie. Albo wygranie w karty, coś w rodzaju pokera na wesoło. Albo quiz z rodzaju Co masz w telefonie. No i ja właśnie zdobyłam pierwsze miejsce i Oscar jest mój na caluśki rok. 

A w domu, cóż. Zalany dom straszy. Miguśka zaczyna łysieć na brzuszku, albo ze stresu albo z choroby. Czekamy na nowy rok i na wysiedlenie, bo jak się okazuje przywrócenie chałupy do stanu sprzed powodzi to będzie jakieś ponad dwa miesiące. No i postanowiliśmy iść na całoś i zmienić przy okazji całą kuchnię, bo jak już rozpruwają nam te ściany to mogą je chyba poskładać tak jak chcemy, czyli troszkę inaczej. Okaże się jak będziemy rozmawiać z rzeczoznawcą z firmy ubezpieczeniowej. Być może uda się przekuć porażkę w sukces, czyli zmienić kuchnię na nową przy minimalnym nakładzie. Wszystko będzie zależeć od rzeczywistych zniszczeń, a te się okażą dopiero jak wszystko wyniosą i wymontują. No i tak to. 

Chciałabym na koniec życzyć Wam na ten Nowy Rok wszystkiego co najlepsze. Niech znajdzie się to co się zgubiło, niech się naprawi to co się zepsuło, bez oglądania się za siebie niech wszystkie problemy zostaną z tyłu a nowe niech się rozwiązują szybko i bez strat. I niech fajerwerki płoną tylko w sercach!  

Szczęśliwego Nowego Roku Kochani!

Wesołych Świąt!

Najgorszy weekend tego roku

Pewnie Wam to wszystko kiedyś opiszę, na razie nie mam siły. Tragedia mi się stała w zeszły piątek, kto czyta fejzbuka to pewnie wie. Chałupa moja została zalana od samiuśkiej góry do samiuśkiego dołu, a mam parter i dwa piętra. I przez co? Przez durną, kurde, rurę, która się odkręciła, odczepiła, rozpieprzyła przy uszczelce czy chuk wi co, nie mam głowy do szczegółów, w każym razie lało się strumieniem jak weszłam do domu wieczorem. Nie wiemy jak długo się lało, nie wiemy jak głębokie są uszkodzenia wewnętrzne, bo to co na wierzchu to widać. Ocalało pół naszej sypialni i "pokój gier" po przeciwnej stronie domu, który stał się przechowalnią wszystkiego i więzieniem kotów. Mam metrową dziurę w suficie, który odpadł pod naporem wody, zalane wszystkie podłogi (poza połową sypialni i pokojem gier), zalane wszytkie ściany i wszystkie sufity we wszystkich pozostałych dziesięciu pomieszczeniach plus dwa sufity na klatce schodowe i oczywiście schody. Światło tylko na najwyższym piętrze, bo wszystkie źródła światła również zostały zalane i woda spływała sobie strumyczkiem po lampach i żyrandolach. Nie działa alarm przeciwpożarwy i alarm antywłamaniowy, bo są na tej samej linii. Nie działa okap kuchenny, a kuchenkę i piekarnik na razie boję się włączyć, bo jak próbowaliśmy raz to wywaliło cały prąd. Z kociego pokoju, ostało się tylko kocie drzewo, które się udało wysuszyć. Łóżko z materacem i całym osprzętem poszło na przysłowiowy śmietnik, znaczy jeszcze stoją w ogrodzie jako ewidencja. Udało się nam zerwać wszystkie wykładziny i podkład po nimi, wszystko bardzo drogie i najwyższej jakości, i przez to nasiąknięte wodą jak gruba gąbka. Pracowaliśmy przez cały weekend właściwie bez przerwy. Jestem wykończona. Nie wiem ile będzie trwało suszenie, nie wiem kiedy zaczną się roboty naprawcze, nie wiem nic, bo rzeczoznawca jeszcze się nie pojawił. Ma na to dwa dni robocze, czyli musi do jutra. No ale się nie spieszy, co mu tam.
Nie wiem co będzie na święta, chyba pojedziemy do Yorkshire bo w ruinie siedzieć samemu to też mi się nie chce. Koty sobie mogą zostać, one lubią jak jest syf i pełno gratów na podłodze. Najgorsze że nic nie wiemy i nie będziemy wiedzieć dopóki rzeczony gostek nie przyjdzie i nie oszacuje strat. Uznaliśmy wspólnie i jednogłośnie z Chłopem, że nie chcemy żadnych pieniędzy, chcemy żeby ubezpieczyciel sam się wszystkim zajął, my nie mamy na to siły. Tu potrzeba elektryków, malarzy, podłogarzy, wykładziniarzy, budowlańców i nie wiadomo jeszcze kogo. Jak potrzeba będzie to się wyprowadzimy, taki koszt też pokryją.
Fajnie mi się pisze, ale co przeżyłam i wciąż przeżywam to tylko wie ten kto miał podobnie.
No ale co. Zrobiliśmy wszystko co mogliśmy zrobić, jeszcze jeden dywam nam pozostał do ściągnięcia dziś wieczorem. Mimo wszystko, mieliśmy straszne szczęście, bo:

• nie stało się to kiedy byliśmy na wakacjach
• koty nie uciekły na zawsze z domu z przerażenia
• mamy prąd w większości gniazdek, w lodówce, mikrofalówce, pralce i zmywarce
• mamy działający prysznic i wszystkie ubikacje
• nie ma strat w szafach
• mamy działający telewizor
• barek z alkoholem pozostał w stanie niezmienionym

A tak poza tym to strasznie jest do dupy.

Wybaczcie. Kurwa mać. 

Co tam słychać w świecie

Zgroza mnie ogarnęła gdy zobaczyłam datę ostatniego posta. Jeszcze mi się nie zdarzyło zostawić Was na tak długo i wcale nie obiecuję, że się poprawię. Nie miałam czasu. A właściwie mi się nie chciało. Bo tyle sie ostatnio działo w moim życiu i życiu moich bliskich, że nie miałam głowy do blogowych notek, bo myśli były zajęte czymś innym.

Na przykład - przeprowadzką. Na szczęście nie osobistą, bo chyba bym nie zniosła. Przeprowadzałam się w pracy i to nie tylko ja, ale cała firma, a ja byłam odpowiedzialna za moją część przeprowadzki. Planowanie, ustalanie, architekci, kontraktorzy, budowlańcy, przeprowadzacze, bardzo dużo bylo na mojej głowie. Wychodziłam z domu o wpół do dziewiątej i wracałam o dziewiątej wieczorem. I weekendy też. Na szczęście okres najbardziej gorący mam już za sobą i powoli zadomawiam się w nowym, osobistym biurze, bez żadnych Stefek w inwentarzu. Wielu mi zazdrości, bo tylko kilka osób z całej firmy ma własne biura, cała reszta musiała się pomieścić w tak zwanym open plan. Marudzili, marudzili ale w końcu się przyzwyczajają. Stefka czasami wpada do mnie na ploty i jest fajnie. Cały czas handryczę się z kontraktorami, bo lista niedoróbek jest ogromna. Architekci odpowiedzialni za robotę wyliczyli każda plamkę, każde niedociągnięcie pędzla i to wszystko musi być skorygowane i dokończone. Kiedy? oto jest pytanie, na które ciągle nie dostaję odpowiedzi. Dostawca mebli jak zwykle, się nie spisał. Ale to temat rzeka. Nie wiem, czemu uniwersytet ciągle zatrudnia tego samego producenta. Może ktoś tam w zarządzie ma znajomości. W każym razie, gdy parę tygodni temu robiłam niezbędne zakupy do biura w IKEI (sztućce, talerze, dekoracje), w ulubionym sklepiej dekoracji wnętrz w tym samym centrum handlowym natknęłam się swoje krówki, na szczęście były w komplecie więc kupiłam wszystkie dwie :-) Drogie jak cholera, bo to kostna porcelana i w dodatku z autorskim dizajnem, ale nie mogłam się powstrzymać.
Zdjęcia się powiększają po kliknięciu, jakby ktoś nie wiedział :-)

1 grudnia dostałam od Chłopa Mikołaja taki oto kalendarz adwentowy, każda szufladka wypełniona inną czekoladką, z gatunku moich ulubionych:

Na początku grudnia musiałam oddać samochód do serwisu. W moim normalnym autoryzowanym serwisie poprosiłam o samochód zastępczy, powiedzieli że owszem, ale będę musiała zapłacić 12 funtów, niby za ubezpieczenie. Powiedziałam, że jak tak to ja sobie gdzie indziej poszukam. I znalazłam inny autoryzowany serwis, dużo dalej bo zupełnie na drugim końcu miasta, ale dali mi samochód zastępczy za darmo i w ogóle obsługa była doskonała. Dostałam więc do wypróbowania zupełnie nowiutki (600 mil na liczniku) samochód w najwyższej wersji wyposażenia i  to w dodatku model, którym jestem zainteresowana w celu wymiany mojego samochodu. Miał tyle guziczków i różnych przycisków, że oczy mi wylazły z orbit i myślałam ,że tego się nie da opanować. Oczywiście w jeden dzień tego nie opanowałam, ale już siebie widzę za kierownicą :-)

Córce zebrało się na wspomnienia i zrobiła sobie wielki kolaż ze swoimi własnymi zdjęciami. Jak zobaczył to syn to mało nie wpadł w szał, dopóki mu nie powiedziałam, że te zdjęcia to są zdjęcia zdjęć i oryginały są bezpiecznie przechowywane w mojej sypialni. Dla Was wybrałam dwa z kolekcji. Pod spodem pierwsze zdjęcie mojej córki, zaraz po urodzeniu. A pod spodem wszystkie moje dzieci i Jacek :-)

Ostatni weekend spędziłam na nicnierobieniu, więc powstała z tego taka choinka:

Postanowiliśmy już wcześniej z Chłopem, że na święta wyjeżdżamy do jego ojca i nie będziemy kupować choinki. Ale mieliśmy starą choinkę Chłopa ze światełkami więc ją postanowiłam rozłożyć jako część świątecznej dekoracji chałupy. Oczywiśącie nie mogłam nie powiesić na niej historycznych dwudziestoletnich bombek z Polski :-) 

A na koniec - w poniedziałek był przymrozek. We wtorek zrobiło się cieplej. Wychodząc rano do pracy popatrzyłam sobie na róże. Żółta zakwitła na nowo. Nie spodziewałam się, że odżyje tak szybko po przesadzeniu. Chyba jej dobrze w nowiutkiej ziemi :-)

Do następnego razu!