Drugiego chłopaka osobiście wybrałam. Dosłownie, jak na targu go wybrałam. Taka sytuacja, z brzydkiego kaczątka chyba się coś zaczęło wylęgać bo chłopcy zaczęli się oglądać, podrywać, zagadywać, a wszystko to dosłownie w ilościach powiedzmy bardziej hurtowych. No i nadszedł taki dzień, kiedy umówiłam się z trzema. Nie na raz, nie! Pierwszy na piętnastą, drugi na siedemnastą, trzeci na dziewiętnastą. W tym samym miejscu, pod sklepem, który doskonale widziałam z okna, bo plan był że wyjdę jak on tam będzie, przecież czekać nie będę! Ten na piętnastą był fajny, starszy, poważniejszy (19 lat, o matkobosko! stary dziad!) ale trochę za niski bo niewiele wyższy ode mnie. No i jak ja przy nim będę wyglądała w szpilkach na ten przykład? Pomijam fakt że pierwsze szpilki założyłam dopiero na studiach, których nawet w planach jeszcze wtedy nie miałam. Ani studiów ani szpilek, ma się rozumieć. No nie, odpada. Drugi... nawet go nie pamiętam, nudziarz był straszny. Ten trzeci okazał się najlepszy z nich wszystkich i to z nim się umówiłam na następną randkę. Ale nie tak od razu, przecież musiałam dokładnie wszystko przemyśleć najpierw. Żadnemu z nich nie dałam kosza, z każdym umówiłam się za tydzień w tym samym miejscu i o tej samej porze. Oczywiście że obserwowałam zza zasłony i serce mi biło jak durne, że jednak przyszli a ja ich tak wystawiam. Poszłam tylko na ostatnie spotkanie. Ale byłam zołza!!! Tego ostatniego wybrałam bo był ładny, miał kręcone włosy i wydawał się duszą towarzystwa. Po jakimś czasie okazało że był po prostu bardzo głupim lekkoduchem, uważam że za dużo czasu na niego straciłam, ale nie żałuję.
Potem zaczęli zjawiać się w moim życiu inni potencjalni kandydaci na kandydata, ale żadnego z nich nie wybrałam na tego jedynego, choć wszyscy na początku wydawali się zupełnie w porządku. Weseli, przystojni, oczytani, grali na gitarach, śpiewali, a jak nie śpiewali to pili i się bawili, jak to studenci. No ale w praniu wychodziło że jeden to maminsynek, drugi żonaty, trzeciemu się dziecko urodziło, a czwarty zapomniał że ma dziewczynę w rodzinnym mieście. Kogo ja do siebie przyciągałam?! Jak zdarzył się jakiś singiel to zawsze było coś co mi nie pasowało. Do czasu aż nagle zdarzył się mój były mąż, który skłonił mnie do intensywniejszego niż zwykle myślenia. Jego nie wybrałam spośród innych kandydatów. Jego wybrałam jako ewentualny materiał na męża i ojca. No bo oprócz kilku wad miał także wiele zalet, zalety ważniejsze, z wadami się powalczy. Nie powiem, że materiał się nie sprawdził, bo to by była nieprawda, choć po latach nieco wystrzępił i znaleźliśmy się w sytuacji kiedy zalety przegrały z wadami i trzeba się było rozstać.
Próbowałam jeszcze kilka razy nawiązywac jakieś znajomości, ale w końcu doszłam do wniosku że chyba już jestem za stara na to, bo wszystko mnie wkurza. To znaczy nie wszystko, ale znalazłam się w punkcie, w którym nie ma miejsca na negocjacje, na dywagacje, na zmagania duszy z ciałem. Biorę Cię takiego jakim jesteś, bez wyjątku, i akceptuję wszystko co sobą reprezentujesz, albo nie biorę Cię wcale. Bo świat jest piękny, z Tobą czy bez Ciebie, a ja nie mam czasu na pierdoły i zastanawianie się czy mam się na coś wkurzyć czy ustąpić.
Rozwiązywaliście kiedyś trudne Sudoku? Skomplikowaną szaradę czy ciężką krzyżówkę? W pewnym momencie wydaje się że się nie da, nie idzie nam, nie damy rady. Przerywacie, odstawiacie na dzień, dwa, tydzień. A potem kiedy się do tego wraca, czasami wystarczy jedno spojrzenie i widzimy to czego nie dostrzegaliśmy wcześniej. I samo się rozwiązuje.
I tak właśnie było z moim ostatnim wyborem.
Wybrałam Go bo w pewnym momencie zobaczyłam w nim... siebie.
I z tą refleksją Was zostawiam.
A Wy, czy pamiętacie jeszcze dlaczego ich wybraliście???
