Kotek o Bardzo Małym Rozumku

Na świecie są nie tylko Misie O Bardzo Małym Rozumku, niektóre kotki też. Mój ukochany Tiguś, o którym miałam zupełnie inne zdanie do momentu kiedy zamieszkała z nami Migusia, okazał się niestety klasycznym tego przykładem. Zdarzyło się bowiem kilkakrotnie że ta mała jędzusia, wulkan w dniu erupcji, czyste żywe szaleństwo, tak zamotała Tigusiowym umysłem że zaburzyło mu to całkowicie porządek świata. Gdybyśmy nie widzieli na własne oczy to nigdy nie uwierzylibyśmy że dorosły kot, spędzający godziny na wałęsaniu się po okolicy w poszukiwaniu przygód, w dodatku doskonały "polowniczy", potrafiący złapać wróbla w locie, może być tak skołowany przez innego, cztery razy mniejszego kotka. 

Nasze koty zaczynają już coraz lepiej się dogadywać, w związku z tym roznoszą mi dom na strzępy i demolują  sprzęty, na przykład wywracając krzesła w kuchni (słabiutkie  te krzesła są, te porządne, mocne z jadalni tylko przesuwają, hehe). I zdarza się że Tiggy polując na Migusię po prostu straci ją z oczu, bo ona porusza się przecież lotem błyskawicy. Nie wiem jak to się dzieje bo nawet mucha mu nie ucieknie, a ty masz! Zdezorientowny kot szuka, węszy dookoła, chodzi bo przecież było a nie ma! A Migusia tymczasem gra mu na fujarce za plecami. Zobaczcie zresztą sami, jakość nie najlepsza ale nie ma czasu na ustawianie kamery jak jest akcja :-)

A swoją drogą, czy tak właśnie bawią się koty? Bo ja już sama nie wiem.

Maleństwo i kuku-działanie

Robię się monotematyczna. I dobrze. Bo Migusia jest z nami zaledwie dwa tygodnie, a pokochaliśmy ją wszyscy jako nasze dziecko. Skończyła właśnie 11 tygodni, z 840 gram zrobiło się 1170 i miała swoją pierwszą w życiu szczepionkę. A my nasze pierwsze wielkie emocje.
U weta Migusia zachowywała się wzorowo, dała sobie obejrzeć uszka, ząbki, pupcię, dała się wybadać stetoskopem, zważyć, i zrobić kuku, czyli zaszczepić. W międzyczasię zdążyła zwiedzić cały gabinet z pominięciem blatów bo nie udało jej się wskoczyć, za wysoko. Ale za lodówką się udało zmieścić. Na szczęście sama wyszła.
A potem, w domu, zaczęło być źle. Kiciunia nc nie zjadła, nic nie wypiła, nie weszła nawet do kuwetki, położyła się tylko na kocyku na pianinie i tak leżała cały boży dzień. Przeniosłam ją potem na ulubiony niebieski kocyk w salonie, ale tylko leżała biedna, ledwo na oczka patrzyła. Zmierzyłam gorączkę w uszku, bo mam niestety tylko ludzki termometr do ucha, wyszło mi 40,3 stopnia. Dużo, bardzo dużo. I w dodatku mogło być nie za bardzo dokładne, czyli zaniżone, ale kilkukrotne próby pokazały to samo. Po prostu trzeba to odpowiednio do uszka przyłożyć. Zadzwoniłam do weta na emergency, uspokoiła mnie trochę przez telefon że to się często zdarza u małych kotków przy tej szczepionce, żeby obserwować i monitorować, że jak temperatura wzrośnie do 41 stopni to żeby natychmiast przyjechać, o każdej porze dnia i nocy.
Trzymałam Migusię na rękach cały wieczór, dmuchając jej w futerko żeby ochłodzić. Wieczorem zaniosłam do nas na łóżko, żeby ją mieć na oku przez cały czas. I tak wszyscy zanęliśmy.
Nie wiem która to była godzina, ale jeszcze ciemną nocą, kicia zeskoczyła z łóżka, zjadła troszę chrupeczków, napiła się i wróciła do łóżeczka. A rano już jej nie było.
Nie, nie wyszła z domu i nie wróciła, nie zgubiła się. Nie było jej na górze bo musiała nadrobić stracony czas, a gdzie można lepiej urządzać gonitwy niż na dole, między salonem a jadalnią a kuchnią???
Głodna jak wilk, zjadła wszystko a nawet więcej, a że była tak wymęczona chorowaniem, nie położyła się do południa ani na chwilę :-) Ale strachu to się najedliśmy.

A teraz demonstracja jak nie należy uczyć kotka, jeżeli nie chcemy żeby nas w przyszłości atakował:

Nie należy go głaskać po brzuszku w oczekiwaniu na ząbki i pazurki

Nie wolno używać ręki jako zabawki

Nie wolno dawać się łapać za palce pazurkami

A najbardziej to nie wolno dawać palca do gryzienia

A potem się dziwi że ma podrapane ręce.

Czy moja kotka zmienia kolor? Na tych zdjęciach to za bardzo czarna nie jest...Śliczniusia moja, malusia.

Beczka niezgody

Coś mi ostatnio na łeb upadło. Niby powinnam być wdzięczna, niby się cieszyć ale jak sobie pomyślę to mnie... krew zalewa. O, właśnie to mnie zalewa, nic innego. A było to tak.
Teściowie postanowili obdarować nas beczką kapusty kiszonej. No jak za darmo to czemu nie? Ale nie, okazało się że za kapustę to musimy sobie zapłacić, to znaczy za transport z Polski, beczka, kapusta i cała robocizna gratis. Za tyle samo to tutaj też sobie te 30 kilo gotowej w słoikach kupię, ale co swoje to swoje. Chcieli, narobili się, niech im tam będzie. Zrobili dwie takie beczki, jedną dla nad, drugą dla swojego dziecięcia drugiego które niedaleko od nas mieszka. Dodatkowo poszła paczka, pół na pół, bo przecież prezenty i jednemu dziecku i drugiemu trzeba wysłać. Po równo, chociaż u nas cztery osoby a u nich trzy. Zawsze się wkurzam na te ich równe podziały, ale niech se mają, darowanemu koniowi... i tak dalej.
Transport własnoręcznie załatwiłam, wydzwaniałam jeszcze później pytać kiedy jak i co, w końcu kurier przesyłkę zabrał i zadzwonił że będzie za kilka godzin u nas w domu. Bo to miało być dostarczone do nas, bo my mamy garaż w razie czego i można kapuchę przechować, a oni (tamci drudzy) garażu nie mają tylko małe mieszkanko i ciężko tak dwie beczki kapuchy w cieple trzymać. Ale nie nie nie, nie ma tak dobrze bo się siostrusia mężusia jakimś psim swędem zwiedziała i zadzwoniła (!) do kuriera żeby przywiózł to do nich bo i tak ma bliżej. Kurier nie w ciemię bity, ma adres to ma, ale skontaktował się z małżonkiem moim i ustalili że pojedzie do niej. I w tym momencie szlag mnie trafił po raz pierwszy.
Bo taka sama droga od nas do nich i z powrotem, ale się jeszcze nigdy nie zdarzyło żeby oni po coś sobie przyjechali. Mieli przyjechac tym razem, ale cóż, tradycji stało się zadość i to mój mąż zapierniczał jak durny po swoją przesyłkę, na którą specjalnie czekaliśmy w domu. Cóż, mąż mój dobry chłopina jest i zawsze robi wszystkim dobrze, ale dla mnie miarka się przebrała bo to dla mnie się nazywa WYKORZYSTANIE. Bo ta siostra jego robi sobie i tak wszystko po swojemu, pomimo wcześniejszych ustaleń. A innych czas i pieniądze się nie liczą. Ale nic to, pojechał, przywiózł.
Otworzył pudełko, otworzył beczkę z kapustą. I tu trafił mnie szlag drugi raz. Bo w beczkę z kapustą, za którą płaciłam ciężkie pieniądze, włożone było z pięć kilo kiełbasy i trzy litrowe słoiki w powidłami. Super, kiełbaska dobra, przyda się, powidełka śliwkowe też, ale to miało być w paczce a nie w beczce. Umawialiśmy się że płacimy za kapustę, czy nie?
Otworzyliśmy beczkę, spróbowali kapustę, dobra. Ale - w celu odciążenia beczki, pewnie żeby wsadzić tam te durne kiełbasy, wyciśnięto z niej cały sok. I jak przechowywać kapustę kiszoną bez soku, no jak? I szlag mnie trafił po raz trzeci. Bo skoro wspólne pudełko z prezentami dla nas i siostry męża miało ważyć dwadzieścia pięć kilogramów, bo za tyle się płaci i koniec, a on do domu przywiózł może pięć, to co było w paczce, ja się pytam? Miało być po równo do cholery czy nie? Nie dziwię się że tak skakała żeby ta przesyłka przyszła do niej. Może jestem zołza, nawet na pewno jestem nią, ale mój świat poukładany jest bardzo prosto i logicznie, i na żadne zakrętasy-zawijasy i kombinowanie nie ma u mnie miejsca. Jak ktoś mi mówi A to ja oczekuję tego A a nie C czy E czy jeszcze coś innego. Ech, nerwa mam i tyle. Najgorzej się, widzę, na spółkach wychodzi. Powinnam być wdzięczna, a nie jestem. Mam gdzieś takie prezenty. Naprawdę. Chyba się upiję dziś, ale nie za bardzo bo z Migusią jutro rano do szczepienia jechać muszę.
Do męża się nie odzywam. Ech, życie...