Stefka to ma ciezkie zycie. Wstanie rano, zapakuje sobie ugotowany dzien wczesniej lunch do torby, wezmie kapiel (Brytyjczycy biora kapiel rano, haha!) i heja do pracy. Przystanek autobusowy ma prawie pod nosem, ale i to jest jej ciezko przejsc te 20 metrow, cholerny autobus zawsze sie spoznia. A jak juz przyjedzie to idiota kierowca tak jedzie zeby wszyscy spoznili sie do pracy. Co on sobie mysli, ze ludzie nie pracuja czy co? Na domiar zlego jeszcze w autobusie siedzi jej znajomy z pracy, prawie go nie zna i rzadko z nim zamienia pare slow, ale on sie do cholery tak gapi ze Stefka nie moze spokojnie sluchac muzyki przez sluchawki i czytac ksiazki. A ta stara baba to sie tak rozsiadla na jej siedzeniu ze ja prawie zmiazdzyla przy oknie, o jeszcze lokciem ja szturcha! A ten glupi gnojek to zamiast plecak sciagnac i polozyc na podlodze to tak stoi i macha jej tym plecakiem przed oczami...
Nareszcie mozna wysiadac. Ale nawet wysiasc spokojnie nie mozna, bo ci idioci studenci tak sie pchaja i spychaja Stefke ze schodow. Idzie Stefka do pracy. Piekny, sloneczny poranek, pierwszy dzien wiosny, wszedzie pelno kolorowych polnych kwiatow. Dzwoni Stefka do mamusi, jak co dzien. „Co gotowalas? Ja to i to. Nie, nie dalam za duzo soli, ale te krewetki z Sainsburys to jeden wielki syf. Nigdy wiecej ich nie kupie, i ty tez nie kupuj.” (Krewetki po przecenie, koniec daty waznosci, jakosc najtansza). „Wczoraj? W restauracji tej i tej, ale jedzenie to byl syf mowie ci, i jaka obsluga! Zebys nigdy tam nie poszla!” Dochodzi Stefka do pracy. Konczy 10-minutowa codzienna pogawedke z mamusia. Zanim sie rozbierze, juz znam caly przebieg jej drogi do pracy wraz z krotkim streszczeniem rozmowy z mamusia. „Ta kobieta mnie wykonczy, takie glupoty opowiada ze ja juz nie moge. A moj ojciec..., ” i tu zaczyna opowiesc o tym co jej ojciec zrobil wczoraj i dlaczego oni razem z matka sa tacy glupi. Zabiera sie Stefka do pracy. I chwala Bogu bo mam chwile spokoju. Co chwile jednak nagle wyskakuje z jakas rewelacja z internetu, albo ni z gruszki ni z pietruszki przekazuje mi informacje o jakims kliencie, ktora to informacja nie jestem w ogole zainteresowana bo ani klient ani informacja nie ma ze mna nic wspolnego. Bo co mnie to obchodzi ze X przyjdzie o tej i o tej spotkac sie z tym i z tym?
Chwila spokoju na lunchu, dla mnie nie dla Stefki. Bo ona musi sobie jedzenie odgrzac w tej cholernej mikrofalowce, ktora kazdy uzywa, a ten i ten wlasnie jest w kuchni i „Nie idz tam, na milosc boska bo go spotkasz”. „Ale ja nie mam nic przeciwko niemu” – mowie, za co zostaje obarczona spojrzeniem najjadowitszym z jadowitych. No i Stefka juz cala ugotowana bo nie moze zjesc lunchu o tej porze o ktorej sobie wlasnie zamierzala go zjesc, przez tego kogos wlasnie!
I tak przez caly dzien, 15 telefonow do mamusi w celu poinformowania jaka sztuke graja na miescie lub w jakiej restauracji podaja najlepsze befsztyki (ktore pozniej zostana wyklete od czci i wiary, jak znam zycie i Stefke), 1000 niepotrzebnych informacji przekazanych chyba dla samego gadania. Gdy zbliza sie piata, mam juz dosc. Ja wychodze, Stefka siedzi. Oglada internet. Zaraz ma sie spotkac z przyjaciolka, isc do restauracji na sushi czy jakies inne swinstwo (nie zebym nie lubiala sushi, wprost uwielbiam, ale dla Stefki wszystko to swinstwo), potem do baru, potem do domu gotowac lunch na nastepny dzien. I tak sie konczy dzien Stefki. Stefka to ma naprawde ciezkie zycie. O czym przekonam sie jutro. I kazdego kolejnego dnia.
23 marzec 2011
