Cały tydzień nie pisałam, wybaczcie. Ale dzieje się, oj dzieje. Już w piątek odbieramy klucze do nowego domu, więc czas spędzamy aktualnie na planowaniu, wybieraniu, zamawianiu i przeplanowywaniu. No a cały weekend pracowaliśmy w ogrodzie, bo jak ten dom będziemy chcieli wynająć to i ogródek musi się jakoś prezentować. Ale o tym kiedy indziej.
Dzisiaj będzie o kotach.
Otóż koty się już zadomowiły i wydają się być
pogodzone z losem zadowolone. Kiedy przychodzę do domu po pracy, czekają na mnie przy drzwiach, ale nie chcą wychodzić. Potem je karmię, bo oczywiście umierają z głodu po całym dniu odpoczywania. Potem trochę sobie siedzą na parapetach, trochę się bawią, trochę podgryzają, a może to jedno i to samo, kto tam za nimi nadąży. A kiedy przychodzi wieczór i zaczyna się ściemniać, czyli gdzieś tak około dziewiątej, włącza im się łazik. Początkowo wszyscy razem i każde z osobna drapało w drzwi albo w wycieraczkę, ale dranie małe szybko się nauczyły, że klucze włożone do zamka mogą stanowić fajny dzwonek do przywoływania służby, więc Tiguś (bo jest większy) trąca klucze łapą, a wtedy człowieki przychodzą i otwierają drzwi.
No tak, powiecie, tak się zarzekała a jednak koty wypuszcza... Otóż niestety, ale tak zdecydowaliśmy i tak jest lepiej dla wszystkich. Jak sobie tak wieczorami powychodzą to potem jest spokój, nie drapią wykładzin, nie miauczą. Nie wychodzą na długo, Migusia i tak wchodzi i wychodzi po pięćset razy. Wybiegnie, postoi na progu u wraca. Albo wybiegnie, pobiegnie do ogrodu i za pięć minut puka do drzwi. Jej pukanie wygląda tak, że wskakuje na szybę, nie wiem jak bo tam jest tylko ze dwa centymetry a może mniej do oparcia, drzwi są mniej więcej takie:
No to ona więc wskakuje na tę szybę i tak wisi aż jej ktoś otworzy. Tiguś natomiast kiedy chce wrócić do domu to albo miauczy pod drzwiami, albo sobie siedzi w pobliżu, oczywiście ukryty albo pod samochodem albo za śmietnikiem, albo na dachu garażu i czeka aż otworzą się drzwi i zostanie zawołany. Tak że około jedenastej wszystkie koty są już z powrotem w domu i tak się to kręci.
W weekend spędziły więcej czasu na dworze, bo jak wspomniałam, pracowaliśmy w ogrodzie, więc towarzyszyły nam dzielnie, szczególnie Tiguś, który lubi być na dworze ze swoimi człowiekami. Nie widzicie Tigusia? Bo robi kupę w krzakach :-)
Migusia nas po krótkim czasie olała i stwierdziła, że ona to będzie nam pomagać, ale z wewnątrz, z poziomu parapetu. Niestety, na tym poziomie nie udało się jej uwiecznić, więc niech też będzie w krzakach.
A co ma tytuł do opowieści? Ano to, że Tiggy lubi sobie posiedzieć w gabinecie i poczytać, więc często można go tam spotkać. No studiuje chłopak. Myszołóstwo ogrodnicze i ornitologię stosowaną.
Migusia natomiast ma nażyczonego. Otwieram ci ja drzwi któregoś wieczoru, wpada do domu Migusia, jak zwykle, a za nią powoli czai się Tiguś. Mówię "Tiguniu, chcesz już wejść do domku? to wchodź kochany, wchodź, mamusia ci drzwiczki otworzy" czy takie tam podobne bzdury. Ale ten Tiguś coś za bardzo się czai, a w ogóle to on jakiś dziwny jest... Patrzę dokładnie a tam obcy kot! Miauczy głośno i do domu chce wchodzić za Miguśką. Wrzasnęłam w przerażeniu i zatrzasnęłam drzwi, ale po chwili opanowania i zachęcona przez Migusię, która się oczywiście znowu domagała wyjścia, otworzyłam ponownie, nie pozwoliłam nażyczonemu wejść, sama do niego wyszłam. Chłop zaciekawiony wyszedł również i tak staliśmy przed domem jak dwa doopki żołędne, gadając do obcego kota. Musieliśmy go również pogłaskać, bo się domagał, a jak nie pogłaskać domagającego się kota?.
Ja się obcych kotów boję, tego też się bałam, ale doszlliśmy do wniosku, że to musi być kot sąsiadów, bo zadbany był, trochę z umaszczenia podobny do Tigusia tylko ze bardziej kudłaty. A ogon to miał taki, że niech się chowają wszystkie kocie ogony, nawet te na sztorc jak szczotka do butelek. No i tak to nastąpiło zapoznanie Migusiowego nażyczonego.
Któren to nażyczony, dnia następnego pojawił się pod oknem o poranku z serenadą dla swej nażyczonej, ale ta go zupełnie olała, uznając że dama odbyć musi odpowiednią ilość drzemek w ciągu doby, żeby piękno swe zachować.
Nażyczony. Spójrzcie na ogon, większy od całego kota. I to nie jest ogon nastroszony.
Bliskie spotkanie trzeciego stopnia. Żebyście słyszeli te dźwięki z piekła rodem...
I tak to nażyczony Migusi zapoznał się z jej starszym bratem, po czym odddalił się z milczeniu w stronę płotu, krocząc majestatycznie choć niezbyt dostojnie poprzez zamontowaną na ścianie antenę satelitarną...
Na koniec powiedziałam do Tigusia*: "Widzisz Tigusiu, i tak to własnie wygląda z drugiej strony..."
* Przypomnę, że rzeczony Tiguś wskakiwał ludziom na parapety, a nawet wchodził do domów przez otwarte okna. Ech...
